From Up on Poppy Hill

De vrees van vele anime liefhebbers lijkt steeds meer realiteit te worden. Heeft Hayao Miyazaki (Spirited Aw ay, Howl's Moving Castle) de regisseursstoel definitief verlaten? Gezien zijn leeftijd - 70 - zou dit niet verwonderlijk zijn. Maar gelukkig kunnen we ons nog verheugen op scripts van de grootmeester zelf en laat hij het regisseren aan getrouwelingen over, zoals in dit geval zijn zoon Goro. Na zijn ietwat teleurstellende debuut Tales from the earthsea, rijst natuurlijk de vraag of die daadwerkelijk klaar is om in de voetsporen van zijn vader te treden.

Het antwoord is ja, maar zeker niet volmondig. Net als elke andere Studio Ghibli-film, is ook From Up on Poppy Hill het bekijken waard, maar het niveau van bijvoorbeeld Spirited Away, Princess Mononoke of My Neighbour Totoro weet de film nooit te halen. Het verhaal gaat over Umi, een tienermeisje dat via seinvlaggen in contact komt met een geheimzinnige aanbidder. De plot rond het redden van een clubhuis in de aanloop naar de Olympische Spelen in Tokyo anno 1964, werkt zeker aanstekelijk. De hand van Hayao is doorheen dit verhaal ook voelbaar door de geslaagde humor, het schattigheidsgehalte en de karakteruitwerking.

Hoewel de film dankzij zijn nostalgische blik, de post-oorlogse thematiek en de bijhorende clash tussen traditie en moderniteit ook genietbaar zal zijn voor volwassenen, is de film net als Ponyo uitendelijk meer op kinderen gericht. Het verhaal draait dan ook om de escapades van een bende scholieren en de thematiek van een eerste liefde. Maar wat de film uiteindelijk mist is het avontuurlijke karakter dat zo prominent aanwezig is in andere Ghibli films en dan vooral die van vader Miyazaki.

Waar de film ook vaak de mist ingaat is de keuze van muziek. Die is niet slecht te noemen, maar vormt op een aantal momenten geen organisch geheel met de film. De visuele stijl is daarentegen weer ronduit prachtig, zoals te verwachten viel van een Ghiblifilm. De handgetekende beelden, met aquarelle technieken verwerkt in de achtergrond, zijn een ware lust voor het oog, net als bij Arrietty. De film straalt dan ook die typische Ghiblisfeer uit waar we allemaal zo van houden.

Wat de film uiteindelijk mist is het avontuurlijke karakter dat zo prominent aanwezig is in andere Ghibli films en dan vooral die van vader Miyazaki

Maar net daar wringt ook het schoentje. Doordat Goro er onvoldoende in slaagt om de film een eigen identiteit te geven, is dit gewoon een zoveelste Studio Ghibli-film. Zonder de naamsbekendheid en die typische tekenstijl, zou de film waarschijnlijk zelfs verloren geraken in de zee van Japanse anime. De vraag is dan ook of zoonlief in de toekomst in staat zal zijn om uit de shaduw van zijn vader te treden.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de