Prometheus

Ridley Scott valt te vertrouwen, in welk genre de veelfilmer zich ook uitleeft. Wanneer hij zich na meer dan dertig jaar echter weer op de science-fiction gooit, legt hij de lat voor zichzelf wel erg hoog. Hoe overtref je je eigen genre-definiërende meesterwerken Blade Runner en Alien? Niet zo snel, zo blijkt, al kan je Prometheus best een bij momenten adembenemende 3D-spektakelfilm noemen

Prometheus is min of meer een prequel op de avonturen van Ripley uit de Alien-quatrologie, in die zin dat de film verklaart waar de xenomorph, de alien in kwestie dus, eigenlijk vandaan komt. Scott en de zijnen onderzoeken hiervoor de mythe dat de goden, onze scheppers, meer met buitenaards leven te maken hebben dan met bovennatuurlijke elementen. Dat contrast tussen geloof en filosofie vinden we terug bij de protagonisten. Aan boord van het schip Prometheus, dat antwoorden gaat zoeken op de grote levensvragen, vinden we immers het koppel Elizabeth en Charlie terug, twee wetenschappers die vermoeden dat onder de door Weyland Industries bekostigde onderneming een andere opzet schuil gaat, maar het met elkaar niet altijd eens zijn over waar de oorsprong van ons bestaan ligt. De androïde David - superieur aan de mensheid - en de koele Meredith Wickers zijn maar twee van de andere crewleden die niet altijd evenzeer te betrouwen vallen.

Het scenario schenkt dus behoorlijk wat aandacht aan de karakterontwikkeling - wat ook de originele Alien ten goede kwam - en dat geeft de prima cast dus wat te doen. Vooral Rapace en Fassbender krijgen een ruim speelveld aangeboden, dat ze indrukwekkend invullen. De verkenning van een onbekende planeet zet een resem spannende, huiveringwekkende gebeurtenissen in gang die de film na een behoorlijk lange spanningsopbouw, eindelijk van actie voorziet.

Toch is Prometheus, veel meer dan een sfeervol opgebouwd, mysterieus verslag van een ruimte-expeditie, met hier en daar een fijne wending. Dit is uiteindelijk spektakelcinema. Scott pakt uit met briljant gefilmde, technisch verbluffende scènes die in 3D alleen maar indrukwekkender worden. De uitgekiende geluidseffecten, de wonderbaarlijke sets en visuele trucjes - CGI, maar ook ouderwets ambachtswerk - en de meesterlijke geënsceneerde gruwelhorror bevestigen vooral dat Scott een cineast is die weet waar het witte doek voor dient. Het is alweer een poos geleden dat een film zo krachtig van het grote scherm spatte.

Dat de plot hier en daar wat afgehaspeld lijkt - als hier een director's cut van verschijnt, willen we die beslist ook zien - en finaal ook wat routineus, want te weinig verrassend, afgehandeld wordt, laat niet los dat dit een must-see film is voor science-fictionfans en cinefielen in het algemeen. Cinema waarvoor cinema destijds is uitgevonden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de