Versailles

Het feit dat er in Frankrijk (net als in de meeste andere welstellende Europese landen) nog steeds mensen dakloos zijn, inspireerde regisseur Pierre Schoeller tot zijn tweede film, Versailles. Het levert een tragisch, maar iets te afstandelijk relaas op.

Centraal staat de kleuter Enzo, die met zijn moeder op straat leeft. In een bos nabij het paleisdomein van Versailles, ontmoeten ze Damien, die er in een gammele houten hut woont. Enzo's moeder laat hem daar achter en Damien wordt ongewild verantwoordelijk voor het ventje, dat natuurlijk niet begrijpt wat er gaande is. Na even van het zwerversleven geproefd te hebben, belanden Damien en Enzo uiteindelijk bij de ouders van Damien. Weer nieuwe mensen die de zorg voor Enzo op zich nemen.

Hoewel het kind het centrale personage is en we de meeste gebeurtenissen door zijn ogen moeten bekijken, slaagt Versailles er niet echt in de kijker te betrekken bij de dramatische gebeurtenissen die Enzo overkomen. Het jonge acteurtje brengt het er nochtans schitterend vanaf, maar Schoeller meent dat het vaak in beeld brengen van zijn vuile, bedroefde gezichtje, volstaat om het publiek de innerlijke verwarring te laten begrijpen. De veronderstelde onthechting, een trauma zelfs, is eigenlijk nooit echt voelbaar. De andere personages verhinderen ook dat de focus op één personage komt te liggen, zodat je als kijker steeds minder betrokken raakt. De verhaalstructuur is verder erg eentonig en kent geen ritme - je voelt absoluut niet waar de plot naartoe gaat. We kunnen ons treffender verhalen voorstellen waarin het lijden van een kind centraal staat.

Schoeller, die nochtans het scenario schreef van het bijzonder interessante De particulier à particulier, gaat ook veel te gekunsteld te werk. Het acteerwerk is soms wat overladen, de dialogen te literair, de toon in zijn geheel dus te weinig authentiek voor een film die het nochtans van een zeer realistisch onderwerp moet hebben. De klassieke beeldvoering en het gebruik van wat pianomuziek, maker er ook een zeer ouderwetse film van die op zijn slechtst zelfs de afkeer voor Franse film zou kunnen heractiveren! In zijn finale kent de film een behoorlijke sober-emotionele climax, al vragen we ons af of de cineast ons een soort happy end tracht voor te schotelen of er nu net enige ironie in de afloop zit. Wat er zich dus nadien zou afspelen is mogelijk nog veel interessanter dan de bijna 2 uur die er aan voorafgingen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de