Cloverfield

Voorafgegaan door een mysterieuze promotiecampagne op het internet, gekenmerkt door korte trailers en de opvallende afwezigheid van échte informatie over de prent (wie zijn de makers, wie speelt er mee en vooral : waarover gaat de film ?), bereikt de aparte blockbuster Cloverfield ons, na zijn succes in de VS, met een flinke hype. Gelukkig - al willen we niet té enthousiast doen - blijkt deze actieprent best alle aandacht waard.

Bedacht en geproduceerd door J. J. Abrams, de bedenker van Lost, is het voornaamste kenmerk van deze monsterfilm dat het hele verhaal met één camera werd gefilmd die door de hoofdpersonages wordt vast gehouden. Bij aanvang meldt de film ook dat dit found footage is, gemaakt met een camera die aangetroffen werd op Cloverfield, een militaire benaming voor wat ooit Central Park was. Dit concept doet natuurlijk denken aan The Blair Witch Project. Deze klassiek geworden horrorfilm slaagde er destijds zelfs even in het publiek te laten twijfelen aan de authenticiteit ervan, zo realistisch leken film en legende.

Cloverfield gaat eveneens volop voor het realisme, zij het met een fictief uitgangspunt. De manier van filmen zorgt er wel voor dat het publiek maximaal betrokken is. Meer zelfs, de hoofdpersonages zijn zo oninteressant (en worden gespeeld door onbekende acteurs) dat we er rustig kunnen vanuit gaan dat de makers van deze actieprent de kijker zelf de hoofdrol willen laten spelen. En dat werkt. De tocht doorheen een belaagd en belegerd New York is van begin tot einde razend spannend en laat je volkomen vergeten dat je in de bioscoop bent. Dit is dan ook een film die je absoluut op een groot scherm moet bekijken. In de VS leverde dat een aantal klachten op van bioscoopbezoekers die ziek werden door de schommelende beeldvoering. We kunnen ons niet inbeelden dat ons nuchtere Europeanen hetzelfde overkomt, al kunt u maar beter niet al te dicht bij het scherm zitten.

Toch is Cloverfield niet die alles overtreffende film die het mysterie deed vermoeden. Net als Lost vertrekt Cloverfield vanuit een idee, maar laat de uitwerking te wensen over. Het probleem is vooral dat de personages vrij passief de actie ondergaan. Niet dat ze veel keuze hebben natuurlijk, en uiteraard komt dit soort gedrag net het realisme ten goede (9/11 is nooit veraf). Maar narratief gezien zorgt dat voor een zekere tamheid die je bovendien doet beseffen dat de plot wel zeer ongeïnspireerd, zelfs routineus is.

De tocht doorheen een belaagd en belegerd New York is van begin tot einde razend spannend en laat je volkomen vergeten dat je in de bioscoop bent.

Daarnaast is de prent in de eerste plaats een spektakelfilm. De speciale effecten zijn indrukwekkend, maar zijn wat ze zijn: effecten. Hoewel je dus een dik uur op het puntje van je stoel doorbrengt, gaat het hier toch om een zeer primaire spanning. Cloverfield weet wel mee te slepen en continu adrenaline door je aderen te jagen, maar in tegenstelling tot pakweg 28 Weeks Later - angstaanjagend, benauwend, claustrofobisch en zelfs goed voor een slapeloos nachtje in het geval van gevoelige zielen - ontbreken het kippenvel, de koude angstgreep, het onbehaaglijke gevoel als je na de film je auto opzoekt op de parking, volledig. Het is dat de uitvoering zo knap en de spektakelwaarde zo hoog is, of we deden er zelfs nog een sterretje af.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de