In Bruges

Dat in de West-Vlaamse hoofdstad een vrij prestigieuze film werd opgenomen met toch wel enkele grote namen in de cast, zal destijds wel niemand ontgaan zijn. Elke Bruggeling -vooral dan elke jongedame tussen pakweg 22 en 28- moet Colin Farrell op een bepaald moment tijdens de opnames wel eens tegen het lijf gelopen zijn. En anders ondervonden de inwoners wel op de een of andere manier wat hinder door de opnames, want de stad Brugge gaf de productie zowat carte blanche, gezien de unieke promotiekans die zich hier aanbood.

Nochtans koos de Ierse scenarist en regisseur Martin McDonagh, die in 2006 een Oscar won voor de grandioze kortfilm Six Shooter, Brugge niet zozeer als decor voor zijn langspeelfilmdebuut omwille van zijn toeristisch potentieel. De stad moet hier in de eerste plaats fungeren als godvergeten schuilplaats voor twee huurmoordenaars die betrokken geraakt zijn bij een uit de hand gelopen aanslag en nu even uit de spotlights moeten verdwijnen. De wat bezadigde Ken (Brendan Gleeson) ziet dat wel zitten en trekt er al snel op uit om de musea en historische gebouwen van de stad te gaan bekijken. Voor Ray (Colin Farrell) is Brugge echter de hel, een vervelend, stoffig, piepklein stadje waar geen zier te beleven valt. Aanvankelijk ontwikkelt deze vlotte film zich dan ook als een soort zwarte komedie, levendig gemaakt met leuke, contrasterende personages en pittige dialogen.

Brugge zou doorheen de film echter moeten evolueren als symbool van de onderwereld. Wanneer Harry, de furieuze chef van het duo, hen komt vervoegen, wordt de stad een strijdtoneel op leven en dood. De verwijzing naar de bekendste werken van Jeroen Bosch, die de trailer van In Bruges wat cachet gaven, is aldus een treffende vondst, alleen zijn die referenties in de film zelf dan weer nauwelijks aanwezig. Waarom bijvoorbeeld de begin- of eindgeneriek niet van een soortgelijke aankleding voorzien? In die zin heeft McDonagh een kans laten liggen van Brugge iets meer te maken dan alleen een leuk decor. Bovendien is de aanwezigheid van een filmploeg ín de film wel een heel flauw excuus om onder andere een dwerg ten tonele te voeren en zo een semi-surrelistisch sfeertje te creëren. In feite maken al die nevenpersonages, waaronder ook de compleet miscaste Clémence Poésy de plot alleen maar beladener. En het verhaal is dan al niet zo bijzonder, al zal In Bruges ook geen moment vervelen. Alleen valt het scenario in zowat één zin samen te vatten.

Gelukkig zijn het de personages die de film dragen en aldus kan je In Bruges eigenlijk eerder een wrange, bij momenten ook komische, moraalstudie dan een thriller noemen. Ken en Ray kijken beiden op een andere manier terug op de verkeerd gelopen moord en vooral Ray draagt een zwaar schuldgevoel met zich mee. Colin Farrell beeldt dat zeer treffend uit en verrast ons eigenlijk een beetje met een ogenschijnlijk makkelijke vertolking die de prent uiteindelijk wel van een emotionele essentie voorziet. Zo weet In Bruges in zijn geheel meer te zijn dan een actieprent of typische Britse gangsterfilm. Carter Burwell, de huiscomponist van de Coenbrothers, zorgt voor een zeer passende score, die de thema's boetedoening en schuld mooi onderstreept en zelfs herinneringen oproept aan enkele Coenfilms met gelijkaardige thema's.

McDonagh werd in enkele media vergeleken met zijn collega toneelauteur/filmregisseur David Mamet. Op zich is dat wat te veel eer, maar In Bruges mag als satirisch debuut geprezen worden en zal zijn publiek ondanks de wisselende toon en rommelige plotuitwerking, beslist weten te amuseren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de