Badlands

Genre: Roadmovie | Duur: 1u35 | Release: 1 Januari 1973 | Land: VS | Regie: Terrence Malick | Cast: Warren Oates, Sissy Spacek, Martin Sheen

Het roemruchte regiedebuut van de enigmatische Terrence Malick, die hierna pas eens in de zoveel tijd achter de camera plaatsnam (Days of Heaven in 1978, The Thin Red Line in 1998 en The New Worldin 2005), is wat je een welgemikt schot in de roos kan noemen. Zelden zijn we zo beneveld geweest door de bedwelmende beeldenpracht die, gekoppeld aan de meesterlijke muziekkeuze, een ongelooflijk intense en onvergetelijke cinema-ervaring teweeg brengt. Badlands bewijst dat zulke beklijvende belevenissen immers niet altijd zwaar filosofische films hoeven te zijn die met diepgaande dialogen de toeschouwer tot catharsis en bespiegeling brengen. Cinema is in de eerste plaats een (audio-)visueel medium met een eigen narratieve ontwikkeling en een autonoom sculpturaal idioom, lijkt Malick te zeggen en hij verstaat dit poëtisch proces van meeslepende magie als geen ander, wat ook snel duidelijk wordt in zijn overige producties.

De film, gebaseerd op de waargebeurde ?Starkwater-Fugate? moorden die in de jaren 1950 de woestijngebieden rond Dakota en Texas onveilig maakten, is een roadmovie pur sang. De protagonisten, Martin Sheen (Kit) in de rol van zijn leven als een onverschillige rebel without a cause (?He looked just like James Dean?) en de immer op hoog niveau acterende Sissy Spacek (Holly) als zijn naïef tienerliefje, zijn een jong koppel dat na de moord op Holly?s vader op de vlucht is voor de autoriteiten, voor aasgierende premiejagers en eigenlijk ook voor zichzelf. De narratieve schwung spruit voort uit de beweging op de weg en net zoals in Gun Crazy, Bonnie & Clyde, Natural Born Killers enz. vormt deze het decor van een episodische en escapistische reis naar een utopische bestemming die echter nooit bereikt zal worden. De metafysische betekenis van de weg ligt net in die zoektocht naar een vernieuwde vrijheid, een uitweg van de maatschappelijke regels en conventies die ze doorbroken hebben en waarvoor ze gegarandeerd gestraft zullen worden. De achteloze, bijna banale wijze waarop de voice-over van een twijfelende en terughoudende Spacek de gebeurtenissen beschrijft, benadrukt overigens de vluchtige en voorbijgaande aard van hun onbezonnen avontuur dat even accidenteel afloopt als het aanving.

De continue mobiliteit die inherent is aan een roadmovie valt hier dus in zekere zin samen met de verandering in de relatie tussen de hoofdpersonages. Na de eerste moord slaat de tot dan toe onbezoedelde liefdesaffaire tussen Kit en Holly geleidelijk om tot een noodgedwongen, voortvluchtig en bedreigd bestaan waartegen de bij wijlen ontroerende en broze romantiek niet kan blijven standhouden. Wat begon als een onschuldige kalverliefde mondt uit in een van elkaar vervreemde verhouding die gedijt op gevaar en geweld.

Het sublieme lichtgebruik en de geniale cinematografie, geleid door Tak Fujimoto, brengen natuurbeelden voort die de kijker naar adem doet happen. Voeg daar nog de puike acteerprestaties en een wondermooie soundtrack aan toe die het geheel soms een lyrische, dan weer een gejaagde sfeer meegeven: de klassieke muziek in combinatie met de schitterende beelden in de scènes waarin Holly?s huis in vlammen opgaat of waarin Kit in de bossen zijn premiejagende belagers uitschakelt, zijn onovertrefbaar. Niets minder dan een ware klassieker! Dat moeten ook de debuterende scenaristen Roger Avary en Quentin Tarantino gedacht hebben die zowel in Natural Born Killers (het thema van de ziekelijke honger naar heldendom) als in True Romance (let bijvoorbeeld op het steeds wederkerend themamuziekje) veelvuldig verwijzen naar deze pakkende parabel waarin een stel ontwrichte tieners te ver gaan in het najagen van hun fantasieën over een mythische droomwereld zonder volwassenen.