Ocean's Thirteen

vGoede dieven zijn wij nooit geweest. Verder dan wat snoepgoed bij de lokale kruidenier en die ene uitschieter (een cd in de Fnac) zijn we nooit geraakt. Nu moet daar niet om getreurd worden. Een blanco strafblad biedt toch wat meer jobmogelijkheden. Toch sluimert er diep in ons een gemanierde doch meedogenloze con artist. Zou het daarom zijn dat we zo vatbaar zijn voor heist movies als Out Of Sight of Ocean's Eleven? Het is alleszins met grote goesting dat we ons voor Ocean?s Thirteen neerploffen. En misschien ook wel met de vage herinnering aan een kleine jongensdroom.

Zo, genoeg persoonlijke zaken gedeeld, want daar draait het natuurlijk niet om bij Ocean?s Thirteen. Meer zelfs: gedurende de volle twee uur die de film duurt, telden we welgeteld één scène waarin hoofdpersonages Ocean en Rusty (Clooney en Pitt) elkaar enkele gemeend melancholische woorden toespraken. Wanneer ze door de straten van schemerend Las Vegas wandelen, mijmert vooral Ocean over de tijd van vroeger. Toen casino?s nog voor iedereen waren en dieven de ?code? nog respecteerden. Ah, de tijd van toen... Pech voor Ocean, maar de film is dan al in volle vaart, dus veel tijd om te lummelen is er niet. Ocean?s Thirteen snelt vooruit dat het geen naam heeft. Dat heeft tot gevolg dat de kijker weinig tijd heeft om stil te staan bij het verhaal en komt dat even goed uit!

De verhaallijnen van de Ocean?s reeks blijven achteruit gaan. In het kort, want u weet dit intussen waarschijnlijk toch al, zit het zo: Reuben, de godfather van Ocean?s bende, wordt genaaid door hotelmagnaat Willy Bank (een amusante Al Pacino). Ocean boos. Ocean wil wraak. Ocean en bende vieren wraak bot. Dat is het zo?n beetje. Natuurlijk duiken er complicaties op en natuurlijk lost de kijker die al op nog voor de film dat doet. En die gaat al behoorlijk snel. De plot doet weinig terzake in dit soort film, het lijkt alsof Sodenbergh dat nog extra in de verf wil zetten.

Ocean?s Thirteen gokt voor de volle pond op de vaart, de overvloed aan sterren, de flitsende soundtrack en montage en een handjevol rake mopjes. De klassieke formule die zo sterk bleek in Eleven, vervolgens verpletterd werd onder mislukte inside jokes in Twelve en nu toch opnieuw zijn degelijkheid bewijst in Thirteen. Want O13 is een genot om naar te kijken, een joyride door de straten van Vegas en de gangen van hotel/casino The Bank. Dat je hebt geen tijd hebt om stil te staan bij de compleet losgeslagen ideeën van de bende maakt niet uit. De film loopt toch van een leien dakje, en dat is gewoon plezierig om naar te kijken.

De cast heeft daarnaast de succesformule al helemaal in de vingers. Je ziet ze ter plekke improviseren, terwijl nieuwkomers Al Pacino en diens rechterhand Ellen Barkin geen introductie nodig hebben. ?They fit right into the mix?, zouden Clooney en Matt Damon later zeggen en dat is eraan te zien. De karrenvracht aan vonken en vuur gaat alleen overboord als Damon Barkin moet verleiden en het gevolg daarvan een beetje teveel op slechte slapstick lijkt. Maar Clooney, Pitt, Don Cheadle, Bernie Mac en al de anderen: ze amuseren zich kostelijk en slagen erin dat gevoel over te brengen op de kijker.

Ocean?s Thirteen is geen grootse film, beter dan de vorige maar nog veel minder dan de eerste. De film laat vroegere Ocean?s-Actrices Julia Roberts en Catherine Zeta-Jones links liggen, maar dat maak niet uit: die zorgden toch alleen maar voor afleiding. Dit is een popcornfilm om een lollige weekendavond in te zetten en kwijt zich wat dat betreft voortreffelijk van zijn taak.

Mathieu Dams Helemaal (niet) akkoord? Lees de