Les Oiseaux du Ciel

In 2001 etaleerde de Franse antropologe en cineaste Eliane de Latour haar bijzondere band met Abidjan voor het eerst op het grote scherm. In Bronx-Barbès vertelde de Latour, een voormalig documentariste, met veel zin voor realisme de lotgevallen van twee jonge delinquenten die zich een weg banen door de Bronx van Abidjan. Oude liefde roest ogenschijnlijk niet want voor haar tweede langspeler vond de Française wederom de weg naar de gewichtigste stad van Ivoorkust. Ook in Les Oiseaux Du Ciel plaatst ze een duo jonge leeuwen in de schijnwerpers: Otho en Shad laten de heimat van Abidjan achter zich en vertrekken naar Europa, met daarbij slechts één doel voor ogen: succes oogsten in de welvarende westerse wereld om daarna triomfantelijk terug te keren naar hun Ivoriaanse thuisbasis.

Hun hoge verwachtingen worden echter al snel de kop ingedrukt wanneer Otho na een klopjacht op het Iberisch schiereiland met hangende pootjes gedwongen huiswaarts keert. Shad slaagt er echter in tijdig het hazenpad te kiezen en zet zijn tocht alleen voort. Bij gebrek aan papieren verricht hij hier en daar wat zwartwerk en tijdens één van die baantjes ontmoet hij de Française Tango. Ze kunnen het meteen goed met elkaar vinden en Tango stelt Shad voor een schijnhuwelijk op touw te zetten om hem zo aan het broodnodige papierwerk te helpen. Hun plan lijkt waterdicht, ware het niet dat Tango's omgeving allerminst instemt met haar voornemens. Wanneer Shad op de koop toe te horen krijgt dat al het geld dat hij naar zijn familie in Ivoorkust heeft opgestuurd, integraal is opgesoupeerd door zijn vriend Otho, lijkt ook zijn Europese avontuur in mineur te eindigen. Shad is echter vastberaden te slagen in zijn opzet en speurt de Europese markt af op zoek naar nieuwe opties.

Haar verleden als etnografisch-documentairemaakster heeft Eliane de Latour duidelijk geen windeieren gelegd. Ze zweert stereotiepe redeneringen en vooroordelen jegens het zwarte continent resoluut af en in plaats van te focussen op het harde leven en de malaise in Abidjan, fixeert ze zich voornamelijk op de onverdraagzame attitude van de egoïstische westerling. Toch houdt de Latour er geen eenzijdige visie op na en blijft ze evenmin blind voor de in Abidjan alomtegenwoordige corruptie. De losse cameravoering voorziet haar welgemikt staaltje maatschappijkritiek bovendien van een rauw realistisch randje en verhoogt het intensiteitsgehalte gevoelig. Met een zorgvuldig geselecteerde cast en een treffende polyritmische score van Tiken Jah Fakoly heeft de Latour's tweede overigens nog meer troeven achter de hand.

Een letale splinterbom in het gezicht van de onverdraagzaamheid is Les Oiseaux Du Ciel niet helemaal geworden, een hoogst aangenaam kijkstuk dat een origineel maar waarheidsgetrouw beeld schetst van Ivoriaanse vluchtelingen en hun drijfveren des te meer. "Speeches don't fill stomachs", declameert een van hen en gelijk heeft hij. Wij hebben onze buik nog lang niet vol van Eliane de Latour.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de