Frozen City

In het verleden leek de Finse cinema haast onlosmakelijk verbonden met de naam Aki Kaurismäki. De gelauwerde regisseur van films als The Man Without A Past heeft de afgelopen jaren dan ook meer dan zijn steentje bijgedragen aan het profileren van de Finse film. Zeggen dat deze vandaag de dag nog steeds louter teert op de naam Kaurismäki, zou in strijd met de waarheid zijn. Een aantal jonge en getalenteerde regisseurs slaagde er immers in om, in het kielzog van de Scandinavische grootmeester, succes te oogsten met originele projecten en zo te bewijzen dat hun nationale cinema meer om het lijf heeft dan het genie Kaurismäki.

Tot die nieuwe lichting regisseurs, die in zijn voetsporen aan hun weg naar de top timmeren, behoort ook Aku Louhimies, die vorig jaar reeds de neus tegen het venster drukte met zijn gitzwarte doorbaak Frozen Land. Zijn door Tolstojs De Valse Coupon geïnspireerde grootstadsdrama vertoonde opvallend veel gelijkenissen met het oeuvre van Kaurismäki: Louhimies filmde op locatie in zijn thuisbasis Helsinki en schetste een weinig fleurig beeld van de Finse samenleving, waar naargeestigheid en ellende troef lijken te zijn. Frozen City ligt in die optiek in het verlengde van Frozen Land: opnieuw filmde Louhimies onder de kerktoren en weer was het niet om de loftrompet op te steken over zijn stadsgenoten.

In Frozen City verliest Veli Matti, een in een vechtscheiding verwikkelde taxichauffeur, in een korte tijdspanne alles wat hem dierbaar is. Zijn venijnige ex speelt het spelletje pienter en slaagt er in om, voor Veli Matti het goed en wel beseft, hem zijn flat, kroost en waardigheid te ontfutselen. Wanneer hij, gebukt onder het juk van zijn scheiding, dan ook nog eens door zijn baas op de keien wordt gezet, begint het potje van de schijnbaar minzame Fin evenwel langzaam over te koken. Veli Matti grijpt in zijn onmacht naar de fles, om de volgende ochtend met een kater en een beschuldiging van doodslag op zak te ontwaken. De gaten in zijn geheugen komen hem niet ten goede en Veli Matti belandt achter de tralies, waar zijn naargeestige martelgang op een macaber slotakkoord dreigt af te stevenen.

Louhimies ging de mosterd halen bij de groten: naast de de invloeden van Kaurismäki vormt Frozen City een waardig eerbetoon aan Martin Scorsese's Taxi Driver. Veli Matti dwaalt net als Travis Bickle zwaarmoedig door de sombere straten van de metropool, krijgt het aan de stok met lastige klanten, trekt zich terug in zijn droefgeestige flatje en herneemt zijn dagtaken de volgende ochtend, gedreven door melancholie. Een routine die ooit wel moet uitmonden in een morose climax. Zo ook bij Travis Bickle, zo ook bij Veli Matti.

Louhimies' nieuwste is uitgegroeid tot een ultrarealistisch kijkstuk: de somberte van de grootstad, het pijnlijk plausibele scenario, de losse cameravoering, het legertje onprofessionele acteurs, allen dragen ze hun steentje bij tot een fraai eindresultaat. Frozen City zal aan weinigen een glimlach ontlokken, maar schetst wel op sublieme wijze het pijnlijke portret van de weemoedige grootstedeling.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de