Brick

Brick is een filmpje dat eigenlijk niet te catalogiseren valt. Het gebruikt de archetypes, de structuur en settings van een klassieke film noir, verplaatst dat alles naar een zonovergoten Amerikaanse high school , met protagonisten die, in plaats van schimmige privé-detectives en gediplomeerd gespuis, gewone studenten betreffen en overgiet dat alles met een hoogst surrealistisch sausje dat echo?s van David Lynch zijn Twin Peaks en vooral Blue Velvet oproept. Het resultaat is een moeilijk toegankelijke film die het maximum van uw concentratievermogen vereist. Een poging tot samenvatting.

Brendan Frye is bewust een buitenstaander op school en wil niets te maken hebben met het sociale circuit. Wanneer zijn vriendin en medestander in eenzaamheid, Emily, een punt zet achter hun relatie om zich bij de populaire groep aan te sluiten, breekt zijn hart. Enkele maanden later ontvangt hij een geheimzinnig paniektelefoontje van Emily waarin ze om zijn hulp smeekt en verdwijnt. Om haar te vinden roept Brendan de hulp in van zijn enige echte vriend, The Brain, om zich te begeven op wat al vlug een extreem gevaarlijke zoektocht blijkt te zijn. Vastberaden graaft hij in het geheime verleden van zijn medestudenten: de rijke Laura, de intimiderende, gewelddadige Tug, de druggebruiker Dode, de verleidelijke Kara, de atleet Brad en vooral de onheilspellende Pin, die eigenlijk helemaal geen student is. Pas wanneer hij toegelaten wordt tot de kring van The Pin zal Brendan de harde waarheid ontdekken over zichzelf, Emily en de andere verdachten.

Wat ons meteen opviel: regisseur Brian Johnson weet een voortreffelijke, onheilspellende en soms ronduit surrealistische sfeer op te roepen die de vele ingewikkelde plotwikkelingen ter hoogte van de stratosfeer ontstijgt. Kijk bijvoorbeeld naar de scènes in de vertrekken met The Pin: zeer angstaanjagend, accuraat dreigend, maar even later zie je dat The Pin gewoon nog thuis woont, compleet met een vriendelijke moeder die ons hoofdpersonage koekjes aanbiedt. Het lijkt alsof Johnson die vervreemding op alle vlakken wil doortrekken, waardoor de film een doelpubliek mist: tieners kiezen hoogstwaarschijnlijk liever voor de formule van een echte highschool-komedie of routineuze slasher. Liefhebbers van de betere thriller zullen zich dan weer moeilijk kunnen verzoenen met de zonovergoten mise-en-scène. Cinefielen tenslotte zullen de films van David Lynch, waar deze prent overduidelijk zijn mosterd vandaan haalde, beter vinden. Alleszins betekende de film voor debuterend cineast Johnson een toegangsticket voor Hollywood. De man mag na beloond te zijn op het Sundance festival aan de slag met Oscarwinnares Rachel Weisz.

Een pluim ook voor hoofdacteur Joseph-Gordon Lewitt die op enkele jaren tijd van een doorsnee tiener in 3rd Rock From the Sun, over een jonge prostituee met een zwaar jeugdtrauma (Mysterious Skin) evolueerde tot grote belofte, een beetje zoals Edward Furlong (Terminator 2) begin jaren negentig Hollywoods hoop in bange dagen betrof.

Slotsom? Ofwel vindt u deze film geniaal, ofwel verveelt u zich te pletter. Maar die uitersten maken de film dan ook zeer interessant.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de