Requiem

Op de laatste Berlinale werd Sandra Hüller geloofd voor haar hoofdrol in deze beklemmende psycho-schets. Ze speelt de wat schuchtere Michaela die haar streng katholieke dorp verlaat om aan de prestigieuze universiteit van Tübingen psychologie te gaan studeren. Het teruggetrokken meisje lijdt echter aan epilepsie en zou onder continue medische begeleiding moeten staan. Haar nieuwe liberale levensstijl zorgt er echter voor dat ze geplaagd wordt door allerhande demonen. Letterlijk dan. Uiteindelijk zien haar ouders geen andere oplossing meer behalve exorcisme.

In een heel strakke beeldregie en met een doodeenvoudig lineariteit toont Schmid ons het verhaal van een meisje dat bezeten is door de Duivel en verschillende remedies zoekt. Haar omgeving (vooral dan haar vader en twee vrienden) wordt door Michaela stevig op afstand gehouden, maar geleidelijk is het brave plattelandsmeisje zichzelf niet meer.

De vormgeving is oogstrelend. Aan het begin wordt er gewisseld tussen schoudercamerawerk (voor buitenopnames) en steadycam, maar het statief wordt al snel standaard. De fotografie is lekker flets en intensifieert de 70s-sfeer. Verder vormt de rustige cameravoering een boeiende antithese met de dramatische verhaallijn. Zelfs de scènes aan het eind van de film (toch intensief en leidenschaftlich zat) worden verbazend rustig in beeld gebracht.

Verder gaat ook lof naar de scenarist. Hoewel hij koos voor een ietwat simpele lineaire structuur, heeft hij de juiste beslissing genomen om de laatste momenten van Michaela?s leven niet in het scenario op te nemen. Op die manier vat één enkele tussentitel het drama samen en wordt het einde nog intenser.

Thumbs up voor een degelijke Duitse kwaliteitsfilm en het sublieme acteertalent van Hüller.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de