4:30

Vertederend als porselein. Breekbaar als kristal. Mooi als een vlucht regenwulpen. Vergelijkingen schieten te kort als we het hebben over 4:30, de tweede film van de uit Singapore afkomstige Royston Tan. U hebt tot tranens toe genoten van Kikurijo, Takeshi Kitano?s sublieme roadmovie over een jongetje en een oude man die samen op weg trekken? U kreeg een brok in de keel bij Nobody Knows, de winnende film van het Gentse filmfestival 2004, over enkele kinderen die een jaar alleen in een Aziatische grootstad wonen? Niet verder zoeken. Deze prent combineert de voorgaande twee titels tot een heus pareltje dat het woord ?vriendschap? met zachte wolkjes in de vrieslucht blaast. Niet geheel toevallig werd de film geproduceerd door Eric Khoo, die vorig jaar het al even gevoelige Be With Me regisseerde.

Singapore. Het leven van de elfjarige Xioa Wu loopt niet bepaald over rozen. Zijn moeder is op zakenreis in Peking, op school is hij steevast de zwarte piet en elke dag eet hij instant noodles. Die sleur raakt doorbroken door een geheimzinnige dertigjarige Koreaan met zelfmoordneigingen, Jung. Die is meestal dronken en onaanspreekbaar. Maar Xioa Wu gebruikt al zijn inventiviteit om door te dringen tot de man wiens taal hij niet spreekt. Langzaam maar zeker ontstaat er een onwaarschijnlijk mooie vriendschap tussen hen beiden.

Regisseur Royston Ton filmt in repetitieve, cyclische bewegingen, een beetje zoals Peter Greenaway. Zo verstoort Xiao Wu tot drie keer toe een ochtendlijke tai chi, zeker vijf keer zie je hem wakker worden om 4u30 ?s morgens. Het maakt dat de film je als toeschouwer in een soort hypnotische cadans wiegt, waardoor je nog meer aandacht gaat besteden aan die details die eruit springen: de kwajongensstreken die Xioa Wu met Jung uithaalt, Jungs onvermogen tot communicatie, de geruisloze toenadering tussen de twee. Ook besteedt Ton immens veel aandacht aan de kadrering. De scènes waarin ze beiden apart voor hun raam zitten te luisteren naar de regen, kun je zo als een portret van eenzaamheid inkaderen. Tenslotte gaat Ton spaarzaam om met een erg mooie soundtrack, die qua melancholie wel iets wegheeft van de instrumentale gedeeltes van de scores van Hal Hartley-films. En dan hebben we het nog niet over de verbluffende acteerprestaties. Royston heeft zijn acteurs blijkbaar doordrongen van het ?less is more?-principe. Het maakt dat je alweer helemaal gaat focussen op de subtiele details waar deze prent zo rijk mee gevuld is. Als de elfjarige Xia Li Yuan met zijn rol van eenzaam schooljongetje geen prijzen wint, weten wij het ook niet meer. Royston heeft een onwaarschijnlijk mooie parabel over vriendschap met hoofdletters gefilmd.

4:30 bewijst eens te meer dat de Aziatische film al lang veel meer dan inventieve horror betreft en keilt het woord ?subliem? als een steentje in laag water. Voor alle fijnproevers.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de