The Black Dahlia

De film noir lijkt haast wel uitgevonden voor Brian De Palma. Niemand kan beter zijn creatieve ei kwijt in de hardgekookte whodunit-formule dan deze beeldentovenaar pur sang, de enige waardige reïncarnatie van de grote Hitchcock. Met Body Double uit 1984 bewees De Palma al dat hij als geen ander kan flirten met stijlelementen van de betere detectivefilm. In The Black Dahlia, een adaptatie van de gelijknamige roman van James Ellroy, raak je helemaal ondergedompeld in de jaren veertig, moordmysteries, femmes fatales en al dan niet onkreukbare flikken. The Black Dahlia is visueel een streling voor het oog, maar kan hij tippen aan L.A. Confidential, die andere James Ellroy-verfilming? De Patrick Duynslaegher in ons zegt formeel ja, maar als we echt eerlijk mogen zijn, genoten wij net dat ietsje meer van Curtis Hanson?s prent. Even recapituleren.

Los Angeles, 1947. De politieagenten Bucky Bleichert en Lee Blanchard, beiden voormalige bokskampioenen, nemen het tegen elkaar op in een match voor een hoger loon bij de politie. Mede door de match worden zowel zij als Blanchards vriendin Kay boezemvrienden van elkaar in een bizarre, seksloze ménage à trois. Als Elisabeth Short, een aankomende actrice met de bijnaam The Black Dahlia, vermoord wordt, raken de twee flikken verwikkeld in een web van intriges. Blanchard raakt helemaal opgezogen door het moordonderzoek en verliest zijn greep op Kay, Bleichert maakt kennis met de fabelachtig rijke en lesbische Madeleine, die een mysterieuze relatie had met het slachtoffer en die hem leidt naar de high society van L.A.

Aaron Eckhart vormt alweer een revelatie. Zo heerlijk grappig hij was in Thank you for Smoking, zo no-nonsense en hardvochtig speelt hij zijn personage in deze prent. Ook hoofdacteur Josh Hartnett scoort beter dan verwacht. En dan hebben we het nog niet over de als vanouds verrukkelijke Scarlett Johansson en een verrassend verleidelijke Hilary Swank. Het pleit voor De Palma dat hij de juiste acteurs koos voor de ijskoude mannelijke protagonisten, de juiste actrices voor de bloedmooie, gevaarlijke dames. Ook de sfeerschepping zit snor. De Palma haalt al de treffend gekozen rekwisieten, alle mooie locaties door een filter die bruine, sepia-achtige kleuren genereert. Net als bij King Kong heb je als kijker voortdurend de neiging ?Cut? te roepen om je te verliezen in alle fijnmazige details.

Over het verhaaltechnische aspect zijn wij iets minder enthousiast. Goed je hoofd erbij houden is de boodschap. The Black Dahlia is duidelijk een film die je twee keer moet zien om de finesses te begrijpen. In dat opzicht beende Curtis Hanson in L.A. Confidential het verhaal meer uit tot de essentie. Ook minder geslaagd: De Palma die verwijst naar zijn eigen The Untouchables (de moord in de trappenhal! Het luciferboekje dat de echte moordenaar aanwijst!). Toch blijft de regisseur een van de weinige beeldenstormers die consequent speelt met de taal die cinema is, die halsstarrig blijft opereren op de flinterdunne draad tussen commercieel en vernieuwend. The Black Dahlia is een bescheiden pareltje en is het zeker waard twee uren van uw leven aan te spenderen. Het zou zelfs een meetinstrument voor uw studiekeuze kunnen zijn: wie de plot van de eerste keer tot in de details begrijpt, kan volgens ons moeiteloos een diploma Hogere Wiskunde halen? Allen daarheen!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de