The Book of the Dead

In de acht jaar (710-718) dat Nara de hoofdstad van Japan was, werd het Boeddhisme erg populair bij de toen heersende keizers. In The Book of the Dead, zo vertelt een bedwelmende Engelstalige voice over, slaat dat geloof ook over naar Lady Iratsume. In trage maar tamelijk schokkerige poppenanimatie krijg je te zien hoe de adellijke maagd zich losrukt van de massa mannen die om haar hand dingen. Zij trekt zich eenzaam in haar kamers terug om heilige geschriften te kopiëren.

Eens het rustige ritme went ?en de talenmengeling, want de personages spreken Japans? begint dit godsdienstsprookje best te intrigeren. Dat komt door leuke nevenpersonages zoals de ?storyteller?, een oude vrouw die in trance gaat en Iratsume vertelt over de ooit onthoofde prins Otsu. Diens geest heeft nooit rust gekend. Hij blijft op zoek naar die ene vrouw waar hij vruchteloos naar smachtte. Het gaat niet toevallig om een allang overleden groottante van Iratsume, waar zij aardig op lijkt. Otsu blijft om Lady Iratsume heen spoken, terwijl zij in zijn witte huid en fijnbesnaarde trekken vooral de Boeddha ontwaart.

?Iratsume had passed to a new level of wisdom?, meldt de goddelijke stem terwijl we deels beelden krijgen uit het dagelijkse leven in de eerste eeuw, deels plotse Boeddha-vererende inserts. Mythologie alom dus, en veel gezang. Voer voor fanatici!

Regisseur Kawamoto studeerde poppenanimatie in het Tsjechoslovakije van de jaren zestig. Maar de man heeft zich de laatste jaren blijkbaar niet erg veel meer bijgeschoold, want sommige special effects doen wel erg oubollig aan. En de tekeningen doorheen miniatuurdecors zijn ook al niet erg vernieuwend. Op zich geen erg, maar naarmate het verhaal zich steeds meer gaat herhalen (het boeddhabeeld komt wel érg veel schermvullend in beeld) doet dat het geheel behoorlijk slepen. The Book of the Dead heeft een coole titel en kon mits heel wat geknip een erg sterke film geworden zijn. Jammer van het halfuur te veel.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de