Lonesome Jim

Wie Steve Buscemi enkel kent als de stuntelige maar grandioze acteur in de films van de Coen Bros. en Tarantino, is misschien verbaasd om de man niet voor maar achter de camera te vinden. Dat hij kan regisseren, bewees hij nochtans reeds met Trees Lounge. De rol van regisseur gaat hem zeer goed af, in tegenstelling tot wat u zou denken na het bekijken van Living in Oblivion.

Aangezien het titelpersonage niet enkel eenzaam is maar vooral depressief en Jim nogal negatief nadenkt over de zin van het leven, staan we eerst even stil bij de negatieve kanten van dit niemendalletje. Qua compositie en fotografie stelt dit weinig voor en ook de cameravoering is niks bijzonders, zelfs wat banaal. Toch valt dit moeilijk een mankement te noemen, omdat de film nu eenmaal draait rond de gewone dingen des levens, rond stagneren en de pijnlijke praktijk dat onze verwachtingen vaak heel anders uitdraaien dan we hadden gehoopt. De saai ogende vorm vertaalt met andere woorden waar het allemaal om draait.Tot hier toe de sceptische criticus in ons, want al het overige is met zoveel charme, ironie en warmte gebracht dat het zelfs de hardvochtigste cynicus zal ontroeren.

Casey Affleck is geweldig getypecast als Jim, een depressieve midtwintiger die met hangende pootjes terug thuis komt aanbellen, nadat hij wegens geldgebrek en uit eenzaamheid vetrokken is uit New York. Naar eigen zeggen omdat dat de enige oplossing was, niet omdat hij blij is om terug te keren. Zijn disfunctionele familie bestaat uit een betuttelende moeder, een suïcidale broer met basketbalspelende dochters en een vader (Seymour Cassel, één van Cassavetes' cultacteurs en de dansende hoofdrolspeler in de dEUS-clip Theme from Turnpike). Die laatste doet er alles aan om het hoofd boven water te houden. Jim ziet zichzelf als een totale mislukkeling, in zijn schrijversambities, in de liefde en zelfs als mens. Toch heeft hij een goed hart en hoewel hij bijna de dood van zijn broer op zijn geweten krijgt en zijn moeder in de gevangenis doet belanden, zorgt een amoureus avontuur met een leuke verpleegster (Liv Tyler) ervoor dat hij langzaam maar zeker uit het diepe dal klimt waar hij is ingesprongen.

Dit fantastisch familiedrama moet het hebben van de sterke acteerprestaties (met Mark Boone als de loser Evil in een geweldige bijrol), de straffe dialogen en de verbale en visuele humor waarmee Buscemi, zelf natuurlijk in de eerste plaats acteur, de zwartgalligheid van zijn protagonist te lijf gaat.

Van ons blijft hij carte blanche krijgen, want films waarbij je het ene moment luidop lacht, het andere moment met moeite de tranen kunt bedwingen en vaak zelfs niet weet wat je nu precies moet doen, zijn veel te zelden te zien.

Koen Thiéry Helemaal (niet) akkoord? Lees de