Les Mauvais Joueurs

Genre: Sociaal drama | Duur: 1u25 | Release: 9 Augustus 2005 | Land: | Regie: Frédéric Balekdjian | Cast: Pascal Elbé, Simon Abkarian, Isaac Sharry, Linh Dan Pham, Teng Fei Xiang

?It?s an ego war, urban suburban ego war,? laat de soundtrack van de Audio Bullys horen. Yuen (Xiang) en Vahé (Elbé), de uitgebuite en de uitbuiter met het goede hart, spelen tafelvoetbal. Als Yuen verliest, dan moet hij verder gaan werken, anders krijgt ie even ademruimte. Hij verliest het spel. Terug naar een harde wereld, waar geweld en uitbuiting troef zijn en zelfs hard werken niet lijkt te volstaan voor een hongerloon. Vluchten voor de vreemdelingenpolitie en de arbeidsinspectie lijkt haast een sport geworden. Zo moet ook de stier Toros kiezen tussen de weldadige Vahé of loyauteit aan zijn wrede broer; zijn bokkendans springt van het ene extreme over naar het andere en ook hijzelf lijkt het noorden kwijt te zijn.



We krijgen een zeer somber, triest beeld van de Franse hoofdstad, van sweatshops à la française, een illegaal koppel op de vlucht, een machtstrijd onder mensenhandelaars en verstoorde verhoudingen binnen families. De stad krijgt een zeer grijze filterlaag, waardoor alle gebeurtenissen een andere temporele logica aannemen. Om de algemeengeldigheid te verhogen, worden zowat alle herkenningsfactoren van de metropool weggehouden. Kleine straatjes en steegjes, achterplaatsen, parkings, huizen waarvan je vooral de binnenkant ziet en eindeloze reisjes met een witte bestelwagen: ze maken allemaal deel uit van een bizarre stadssnelheid en de verruimtelijking van een gewetensloze mentaliteit.



Het is niet dezelfde grauwheid als in La Promesse die je slaat, maar wel de ijzersterke prestatie van Pascal Elbé, gewetensloos en hartverwarmend tegelijk. De hulpeloze Chinezen proberen, merkbaar lijdend onder cultuurschok, niet verloren te lopen in een wereld waar ze de taal niet kennen. Ze zoeken onderling steun om de onderdrukking mentaal de baas te kunnen.

Het is echter de soundtrack die het geheel afmaakt. Door te switchen tussen de white rap van de Audio Bullys, de Chinese trashy fake pop en de ?soundscapes? bij tussenshots en travellings wordt een zachtere, vrolijkere noot aangebracht. Een welgekomen geschenk, in een wereld waar het er zo hard aan toegaat. Dat zorgt voor een mooie festivalfilm, die onze hoofdstad er zelfs op een sombere regendag warmer kan doen uitzien.