Saw

Mop: "Vraagt Jef aan An: Wat is het toppunt van sadisme?" Waarop An Jef zijn geslacht vastbindt aan de tafel en een hakbijltje binnen handbereik klaarlegt. Vraagt Jef enigszins teleurgesteld: Is dit nu het toppunt van sadisme? Zegt An: Neen, maar als ik het huis in brand steek wel." Het is niet alleen de worst joke sinds het beruchte "Een Hollander, Griek en Amerikaan zitten in een rubberbootje"-fiasco van 1997 van W. Capiau, het is tegelijk quasi de beginscène van de publiekswinnaar op het BIFFF en één van die zeldzame horrorfilms die in de reguliere zaal uitkomt.

Een seriemoordenaar, de Jigsaw-killer, bedenkt de éne na de andere vreselijke val waarin hij zijn slachtoffers de vraag stelt: ben je bereid jezelf te verminken of desgevallend iemand te vermoorden, om zelf in leven te blijven? In de eerste scène zien we twee mannen met hun voet vastgeketend in verschillende hoeken van de kamer. Ze hebben een zaag en zes uur om te ontsnappen, helaas is de zaag niet bedoeld voor de kettingen. Bij toeval kent een der geketenden de moordenaar van reputatie en door hem worden de verschillende andere 'moordconstructies' uit de doeken gedaan. Een wat makkelijk scenariotruukje, maar het stoort nauwelijks.

Saw doet er alles aan om zoveel mogelijk aan Se7en te doen denken. De film heeft dezelfde duistere sfeer en zieke moordenaar, een aantal zeer leuk bedachte martelingen en een verrassend einde. Dat de film slechts tot op teenhoogte van het niveau van Se7en raakt is niet eens een groot minpunt. Saw is entertainend, griezelig zonder ooit overdreven gore te worden, ingenieus bedacht en overtuigend vormgegeven. Leve het hamerke, het beitelke maar in de eerste plaats het zaagske.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de