Ocean's Twelve

Omdat Ocean's Eleven Two, I Still Know What You Did Last Ocean's Eleven, of Ocean's Elevener niet echt lekker bekt, zijn ze deze keer met twaalf. Wie de twaalfde is, zal u hier uiteraard niet te lezen krijgen. En wie het is, maakt eigenlijk ook niet zoveel uit. Net als de rest van de plot trouwens. Verhaallijn, karaktervorming, het is allemaal ondergeschikt aan twee dingen: de interactie tussen de personages (of
beter: de filmsterren) en de kunstjes van Soderbergh. De dialogen en het camerawerk zijn regelmatig leuk, maar Ocean's Twelve is niet meer dan aangenaam vertier en haalt zelden het niveau van Eleven.

Clooney, Pitt, Damon, Roberts, Zeta-Jones,... het lijstje supersterren is ook deze keer bijna eindeloos. Acteren hoeven die sterren eigenlijk niet echt te doen. Geloofwaardigheid, opgaan in een rol, die dingen doen er allemaal niet toe. Wat je te zien krijgt is een bende steenrijke supersterren die onder elkaar grappig staan te wezen. De personages zijn zó onwaarschijnlijk oppervlakkig dat de 'star power' nodig is om ze enigszins interessant te maken. Pitt blijft Pitt, Clooney Clooney en Roberts Roberts. Vooral dan als ze in de film doet alsof ze Julia Roberts is en in die hoedanigheid Bruce Willis tegen het lijf loopt en telefoneert met de échte Julia Roberts.

De plot is zo dun als de soep in Auschwitz: Benedict (Garcia) wiens Bellagio-casino werd geplunderd door Eleven, komt achter hen aan om zijn geld terug te eisen, niemand heeft genoeg over èn Benedict vraagt interest, onze vrienden moeten terug aan de slag om Benedict terug te betalen. Ondanks de hete adem van Benedict vinden ze de tijd om leutig te zijn en het ene na het andere plan te laten mislukken. Ocean's Twelve is nog nauwelijks een 'heist movie' te noemen. Eerder een komedie die zich beroept op heist-clichés en vooral teert op de chemie tussen de supersterren. De verhaallijn is niet meer dan een excuus voor leukigheden tussen de sterren. Zijzelf lijken zich ook te amuseren en dat straalt van het scherm. De twaalf (en een schitterende Vincent Cassel) acteren met veel flair en zijn bijwijlen hilarisch, maar toch is Ocean's Twelve lang niet over de hele lijn geslaagd.

De snelheid waarmee de sketches worden afgevuurd, gecombineerd met de nerveuze montage, wordt na een tijdje teveel. En diezelfde snelheid gecombineerd met het immens aantal personages haalt de samenhang uit de film waardoor er uiteindelijk weinig meer overblijft dan een serie sketches. Ocean's Twelve focus op de mislukte kraakpogingen van de bende, is op zich een leuk idee, maar daardoor ontbreken wel de voorbereiding en uitvoering van de kraak die in de klassieke 'heist movie' voor een groot deel van de pret en de spanning zorgen. Het gebrek aan plot en het aantal personages (sommige komen af en toe gewoon eens in beeld opdat we ze niet zouden vergeten) maakt Ocean's Twelve te gefragmenteerd om twee uur lang te blijven boeien. Maar dankzij de énorme bullshitfactor, het totale gebrek aan sérieux, de muziek van David Holmes en de sterrencast is hij toch een bioscoopticketje waard.

Benjamin De Cleen Helemaal (niet) akkoord? Lees de