The Graffiti Artist

Een wel zeer aparte film, is deze op digitale video opgenomen The Graffiti Artist. In het eerste deel, vijfenveertig minuten waarin geen woord gezegd wordt, volgen we de graffitispuiter Nick, die door de stad zwerft op zoek naar maagdelijke muren. Tussendoor zien we hem eten, slapen, rondzwerven en occasioneel eens vluchten voor de politie. Hij doet niets, maar wekt wel onze interesse.

Dan trekt Nick naar Seattle, waar hij Jesse ontmoet, eveneens een fervent graffitikunstenaar. De twee trekken samen op, en weer vordert de film haast zonder dialoog. Tot dan toe leek dit een pseudo-documentaire film te zijn die een portret maakt van een doorsnee graffiti-artiest. Met bezwerende muziek, zonder dat er iets bijzonders gebeurt, maar op een of andere manier toch meeslepend - al is dat afhankelijk van de interesse van het publiek voor graffiti, want de meeste scènes stellen niet meer voor dan het simpelweg filmen van de totstandkoming van een kunstwerkje. Fascinerend en intrigerend, dus dit filmpje valt goed te keuren.

En dan is er een wending, die verraadt dat er eigenlijk een scenario is. Nick en Jesse belanden samen in bed, en de relatie neemt een andere vorm aan. Meteen daarop volgen afwijzing en obsessie. Enerzijds is het jammer dat dit gebeurt, want het reduceert de wat mysterieuze voorafgaande beelden tot een 'echte' film, en plaatst hem zelfs in een vakje. Anderzijds ontwikkelt zich wel heel even een tedere love-story en krijgen de personages wat meer vlees, wat de film dan weer op een ander vlak geslaagd maakt.

Daarnaast wil regisseur James Bolton ongetwijfeld dingen kwijt over de plaats van de mens in de geurbaniseerde samenleving, over vriendschap en individualisme, over kunst. De troosteloze, verlaten fabriekshallen en treinstations waar de graffiti-artiest zich thuisvoelt, symboliseren verval en afdanking. Maar ze vormen ook het broeinest van rebellie. De plaats waar bepaalde mensen zich willen manifesteren om hun plaats in de samenleving te duiden, wellicht. Niet dat dat allemaal zo duidelijk is, maar iets in de doordringende filmstijl zegt je dat er meer achter zit. Hoofdacteur Ruben Bansie-Snellman's enige wapenfeit is een kort optreden in Gus Van Sant's Elephant, en dat komt niet als een verrassing, want ook die film maakt iets ongedefinieerd los.

The Graffiti Artist is als kijk in de ziel van de graffiti-artiest zeer geslaagd. Maar misschien zullen echte spuiters het moeilijk hebben met de aantrekking tussen de twee jongens, iets wat niet meteen uit de leefwereld van skaters en graffititekenaars lijkt te komen. De film werkt dus het best als sfeerbeeld en blijft zelfs wonderbaarlijk lang hangen. Dit is een typische festivalfilm: door weinigen geapprecieerd, gedoemd om onontdekt te blijven, maar net wat cinefielen af en toe eens nodig hebben.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de