The Passion of the Christ

Genre: Bijbels | Duur: 2u07 | Release: 7 April 2004 | Land: | Regie: Mel Gibson | Cast: James Caviezel, Monica Bellucci, Claudia Gerini, Maia Morgenstern

Moet ik het subtiel zeggen of eerlijk zijn? Sed quid est veritas filmi? Don't believe the hype! 'The Passion of the Christ' is schandalig slecht. Maar vooraleer de verspilling van pellicule een kopje kleiner te maken toch ook aanhalen dat er twee (jawel: twee) positieve punten zijn! Ten eerste is er eens een Amerikaanse sandalenfilm waarin men onbeschaamd Latijn en Hebreeuws spreekt, in plaats van met een Yankee accent. (Maar wou ik wel herinnerd worden aan zes jaar Latijn ?) Ten tweede telt de film welgeteld één (inderdaad: maar één) goed shot: als de Zoon Gods gekruisigd in beeld wordt genomen, met als achtergrond een betoverend berglandschap; mooie antithese, mooie fotografie.

Maar dan heb je het dus echt wel gehad. Dit christelijk epos (handig toch, de week voor Pasen) verveelt, irriteert, verwekt narcolepsie en is van voor tot achter overhypet.

Wat de meeste irritatie opwekt is het eindeloos, zinloos, onafgebroken, gruwelijk, gratuite, plastisch geweld. Ab und zu mag een beetje bloed wel, maar Gibson wil blijkbaar Jackson's record van 'Braindead' breken. Naarmate het verhaal vordert, verliest Jezus steeds meer stukken vel en vlees (en hij is al zo mager). De beulen krijgen niet genoeg van hun leedvermaak en sadisme tot op het punt dat de goede man zich zelfs niet meer rechthouden kan. Geheel volgens de Bijbel, maar op zijn minst ongeloofwaardig in beeld gebracht.

Wat ook een serieuze beproeving bleek was de pathetiek, zowel van de acteurs als van de regie. De acteurs staan te kijk als pathetische, statische (gebeeldhouwde) iconen (denk aan Laöcoon die samen met zijn zoons gewurgd wordt door reuzeslangen) en kunnen maar drie dingen: wenen, onmachtig wegkijken en praten zoals men het gewoon is van Mark Eyskens. In eender welke normale Hollywoodfilm is dat een overkomelijk iets, maar met Jezus moet men niet sollen (zeg ik gemeend, ook al ben ik rabiaat ongelovig). Het is zelfs voornamelijk Christus die me op de zenuwen werkte. Zoon van God, Koning der Joden, leider van de Judezen, allemaal goed en wel, maar in heel mijn
Paaszondag-TV1-Jezusfilm-geschiedenis heb ik nog nóóit zo een slechte Jezus gezien! Shame on you, Mr. Caviezel!!

De regie... Gibson bakte er de vorige twee keer ook al niet zo veel van ('The Man without a Face', 'Braveheart') en stelt ook nu weer teleur. Hij heeft -God knows why- iets met epische films. Nu, op zich geen enkel probleem als je Stanley heet, maar Mel heeft de touch niet echt. Hij laat de film eindeloos en eindeloos doorgaan aan een tergend traag tempo. Bij de martelscène kon ook ik het tellen van de Romein voelen in mijn rug. Elke slag, elke seconde, elke scène een hernia erbij. Ik was zelfs geneigd een security-agent van UGC te vragen om middels emmers onder het doek al het zweet, bloed en tranen op te vangen. Openingsshot: Christus' zwetend haar; Jezus' einde aan het kruis: een bloedwaterval. Sowieso niet bijster origineel, maar vooral om van te kotsen zo meelijwekkend. Als Jezus daar met opengebroken middenrif maar wat leegloopt (dan is het enige mooie shot al geweest), zou je denken: Ja, eindelijk is het gedaan! Gibson denkt daar jammer genoeg anders over...

Oververhitte emoties alom, niet alleen in de extra-diëgetische Zimmeriaanse score van Debney, maar ook in de receptie van de film. Wie heeft er immers nog niet gehoord van alle oproer die gepaard ging, gaat en zal blijven gaan met deze vermeende antisemitische prent. Ik zeg wel degelijk vermeend, want ik vond de Joden er al bij al nog goed van afkomen. De neiging om nu synagogen in brand te steken of met stenen te bekogelen heb ik in ieder geval niet.

Wat dan wel enorm storend was zijn de foutjes; en die zijn er en masse (zo ook al in 'Braveheart' trouwens). Gibson beweert dan wel zich op de Bijbel gebaseerd te hebben en enkel verfilmd te hebben wat er staat, maar ik herinner mij op 8 jaar godsdienstlessen geen zelfmoord van Judas en ook geen gelobby tussen de Joodse leiders en een Romeins proconsul. Pontius Pilatius daarentegen had wel wat vingers in de pap, maar heeft een uitnodiging op het godsfeest geweigerd.

Ach, misschien waren de verwachtingen te hoog gespannen en was de hoop op een nieuwe Spartacus té hoog gegrepen, maar desondanks stelt 'The Passion of the Christ' fenomenaal teleur. Noem het desnoods de moderne Ben Hur, maar dan met Saló-uitwerking: niet bekijkbaar dus. Geef weg die Razzies!!