The Simpsons Movie

Het was wachten, lang wachten op de film rond ?s werelds beroemde gele familie met vier vingers. Al jarenlang wilde geestelijke vader Matt Groening The Simpsons op het zilveren scherm laten dartelen, maar de tijd en een goed verhaal ontbraken om er echt werk van te kunnen maken. En bovendien, hoe meer seizoenen verstreken, hoe groter de twijfel bij de fans groeide of het nu eigenlijk wel zo?n goed idee was: Homer en zijn schare wentelden zich zo graag in dat half uurtje per aflevering dat het maar zeer de vraag was of ze niet zouden verzuipen in een tijdspanne van een anderhalf uur. Ook de mindere kwaliteit van de laatste seizoenen was een weerhaakje dat zich diep in het enthousiasme van de fans van het eerste uur boorde. Maar Groening bleek een hardnekkig baasje en opeens, het kan verkeren, was er de aankondiging van de film, waarvan de plot vanaf de eerste minuut met wolfijzers en schietgeweren bewaakt werd. Nu is hij eindelijk klaar en als een gele koorts op de mensheid los gelaten. Fans van het eerste uur die zich bovenstaande bedenkingen maakten, moeten net als ons duizend doden gestorven hebben tot het moment dat de zaallichten uitfloepten. Maar 86 minuten later is het fijn vaststellen nog in leven te zijn.

We kunnen in deze kwestie niet in termen van goed of slecht spreken. Dat moet elke fan voor zichzelf uitmaken; er zijn er die beweren dat de serie op haar kwalitatief elan voortgaat en je hebt er die beweren dat na pakweg seizoen negen het vet van de soep was. Maar in ieder geval is The Simpsons Movie een ?oef? waardig eerbetoon is geworden aan de serie. Bijlange na haalt het langspeel-avontuur niet het niveau van de gouden jaren, toen meesterlijke filmparodieën en citaten voor de eeuwigheid de plak zwaaiden, maar dat dit werk van liefde stukken beter is dan wat we de laatste jaren te zien kregen, staat buiten kijf. De makers hebben het dan ook ambitieus aangepakt: iedereen uit de serie moest zijn opwachting maken, de grote thema?s moesten opduiken en het aan het lachen brengen van de kijker moest het voornaamste doel zijn. Hierdoor is het geheel enerzijds behoorlijk grappig en meeslepend, maar anderzijds geeft de film een volgestouwde indruk en raast hij voorbij aan een razend, ongeduldig tempo, waardoor sommige fijne grappen (let op Mickey Mouse) nog niet verteerd zijn of daar wordt al een andere je strot ingeduwd.

Maar goed, wat lag voorbij die wolfijzers en schietgeweren? Wel, alles gaat zijn gangetje in Springfield, tot Lisa vaststelt dat het lokale meer zodanig vervuild is dat elk moment een ecologische ramp kan geschieden. Haar noodkreet blijft niet ongehoord en met man en macht zet het stadje zich in om het water te reinigen. Dat is echter buiten Homer gerekend, die in een vlaag van ongeduld en ondanks alle verboden zijn silo met varkensmest ?Homey heeft vriendschap gesloten met een zwijntje? in het meer dumpt. Met als gevolg dat de catastrofe plotseling toch een feit is. En dat Springfield met haar inwoners, om een voorbeeld te stellen, onder een reusachtige glazen stolp wordt geplaatst. Gevolg: Homer wordt Springfields vijand nummer één en moet nu zowel de liefde van zijn razende gezin terugwinnen als de stad van de ondergang redden.

Nu valt er wel wat aan te merken op deze film: het verhaal is ondanks de geheimdoenerij behoorlijk mager, de ecologische thema?s neigen af en toe naar het prekerige en de melige subplots zijn behoorlijk overbodig, maar daartegenover staan een spervuur aan grappige situaties en het voelbare enthousiasme van de makers, die duidelijk weigerden om voor de makkelijke oplossingen te kiezen. Bovendien krijg je nooit het gevoel dat de lange speelduur het format de nek omwringt: dit is gewoon een lang uitgevallen episode van The Simpsons die echter op geen enkel moment te lang is. Wat ons betreft mag de ?Spider-Pig?-scène zelfs nu al als een van de grappigste filmmomenten van 2007 gelden. Een groot verschil met de serie is echter wel de filmische vormgeving. De vertrouwde settings lijken bij momenten heel anders gepresenteerd te worden ?let maar eens op de achtergrond in vele scènes? en daarnaast bieden de vele filmische perspectieven, beeldhoeken en kaders een nieuwe en zeker niet oninteressante dimensie aan de personages. Groeningfans zien hier vast en zeker de invloed van Futurama in, de andere, iets minder bekende serie van de Simpsonsbedenker.

Toen het scherm donker werd ?blijf vooral tot de laatste minuut zitten voor Maggie's eerste woordje?, barstte de bomvolle zaal in applaus uit. Interpreteer dat niet als een erkenning van een meesterwerk, maar als een collectieve opluchting. Om een echte aanrader genoemd te worden, mist de speelfilmversie essentiële klassieke scènes of quotes, maar als een fan de weg naar de bioscoop vraagt, zullen we hem in elk geval niet verbitterd de andere kant uitsturen.

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de