The Devil Wears Prada

Wat een titel! In het populaire, vederlichte boek waarop deze prent gebaseerd is, dramatiseerde Lauren Weisberger haar lotgevallen als stagiaire bij Vogue en vooral de kapsones van hoofdredacteur Anna Wintour. Die laatste was zich erg goed bewust van haar maak-of-kraak status binnen de mondiale mode-industrie, wierp bij haar onvoorspelbaar getimede entrées op het poepsjieke redactieadres haar peperdure designerjassen achteloos op het bureau van haar medewerksters, mompelde ondertussen razendsnel een paar dozijn onmogelijke opdrachten die ze secuur en supersonisch snel uitgevoerd wou zien en verwachtte op hetzelfde moment dat er hete koffie van Starbucks klaarstond. Ondergeschikten die in de gratie vielen (hun taille was daarbij niet onbelangrijk) konden dan wel rekenen op reisjes naar Parijs en ontmoetingen met de top van het ontwerperswereldje, ze moesten ook met lattés door New York hollen en alle persoonlijke besognes opzij zetten voor elke gril van de bikkelharde meesteres.

Daar zit een kaskraker in natuurlijk. Als de verfilming dan ook ergens scoort, is het in de vertolking van de protagoniste. Watch out Glenn Close! Want door de onvergetelijke personages Cruella De Vil, Marquise de Merteuil en Alex Forrest ben je binnen de huidige Amerikaanse film dan wel de grootste bad girl, Meryl Streep is een erg stevige tweede. Alleen jammer dat zij hier zo weinig coole quotes krijgt te bekken. Want als Bette Davis de geschiedenis is ingegaan als de koningin van de tough broad, dan komt dat ook omdat zij met schelle stem memorabele frasen mocht debiteren ('Fasten your seatbelts gentlemen, it's going to be a bumpy night' in All About Eve; 'I hope you die! I hope you die soon! I'll be waiting for you to die!' in The Little Foxes; 'I wouldn't piss on her if she was on fire' in Whatever Happened to Baby Jane).

Qua oneliners scoort The Devil Wears Prada noppes, nougabollen, nada. Hoe heerlijk Streep ook uit de bol gaat, abstractie makend van de glamoureuze kostuums en kapsels krijgt ze wel erg weinig om haar tanden in te zetten. Het cinemavehikel dat haar omringt kampt met een gebrek aan nuance, humor, dramatische opbouw en gelaagde nevenpersonages. Ook het parcours van slaafje Andy (Anne Hathaway uit Brokeback Mountain) is voorspelbaar: het lelijke eendje, dat er bij de start beter uitziet dan achtennegentig procent van de wereldbevolking, vindt haar door looks geobsedeerde werkomgeving eerst belachelijk, stopt zich dan in schitterende kleren, maakt kennis met de voordelen van de vet betaalde job maar verliest het respect van haar liefje en vrienden, waardoor ze alsnog tot inkeer komt.

Hoe heerlijk Streep ook uit de bol gaat, dit is vermoeiend zwakke cinema

Bent u bij het kijken niet vergezeld van vrouw of heer die zich vergaapt aan Streeps hautaine tred of het indrukwekkende défilé van klassekledij (van de Belgische ontwerpers wordt alleen Olivier Theyskens even vermeld)? Dan voorspellen wij uw eerste diepe zucht na nog geen halfuur.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de