You Can Count On Me

Toen scenarist Kenneth Lonergan bij het verschijnen van de Robert De Niro-komedie Analyze This vaststelde dat van zijn origineel scenario niet veel meer overbleef, besloot hij het voor zijn volgende film heel anders aan te pakken. Om geheel zijn eigen ding te kunnen doen nam hij voor You Can Count On Me dan ook niet alleen het scenario, maar ook de regie en één van de bijrollen voor zijn rekening. Het resultaat is dan ook een dapper, volstrekt anti-Hollywood-drama, dat echter nog iets te wankel op zijn poten staat om meteen van een voltreffer te spreken.

Lonergan vertelt ons het verhaal van Terry en Samantha, een broer en zus die door de zeer vroege dood van hun ouders, een bijzonder sterke band hebben, hoe verschillend ze hun leven ook inrichtten. Samantha is een alleenstaande moeder die werkt als bankbediende en nog steeds in haar geboortedorp woont. Ze leeft bescheiden en heeft een liefdevolle relatie met haar achtjarige zoon. Terry zwerft rond, doet hier en daar wat klusjes, maar heeft ook al een korte gevangenisstraf achter de rug en gedraagt zich niet echt verantwoordelijk. Wanneer Terry het weer eens (financieel) moeilijk heeft, valt hij na jarenlange afwezigheid weer bij Samantha binnen. Het emotionele weerzien is oprecht, maar ook dubieus. De gekwetste Samantha vergeeft Terry zijn minder nobele motieven om haar op te zoeken, maar meent dan wel het recht te hebben hem op het juiste spoor te willen helpen. Maar langzaam wordt duidelijk dat ook haar leven verre van perfect is. Daarnaast ontwikkelt zich ook de band tussen Terry en Rudy, Samantha's zoontje, en ook dat verloopt met vallen en opstaan.

Met dit vrij simpele gegeven had veel mis kunnen lopen. Maar Lonergan vermijdt de hoog oplopende dramatiek en de stroperige meligheid perfect. Zijn versie van deze tragikomedie is gevoelig en licht, maar ook af en toe ontroerend en vooral erg realistisch. Samen met de doorleefde vertolkingen van Laura Linney, die hiervoor een oscarnominatie kreeg, Mark Ruffalo (een revelatie!) en Rory Culkin (broertje van snotaap Macauley Home Alone Culkin', maar opmerkelijk veel getalenteerder), is dat hoge realiteitsgehalte het sterke punt van deze prent. Samantha en Terry's gesprekken verlopen met gepaste doses gevoel. De pathos wordt vermeden, geen extreme huilbuien of woede-uitbarstingen om het publiek duidelijk te maken wat de stand is van de emotionele strijd. Het is weer eens wat anders dan wat we de laatste maanden voorgeschoteld krijgen in de bioscoop.

Het enige schijnbare minpunt in het verhaal is misschien het religieuze aspect, omdat Samantha's levensstijl duidelijk wordt voorgesteld als ethisch superieur, en dat dus impliceert dat ze wekelijks naar de mis gaat en de pastoor raadpleegt voor haar problemen. Maar de regisseur doorprikt die ballon, want uiteindelijk zal toch blijken dat ook Samantha's gedrag indruist tegen de heersende moraal. Dat gegeven zou de film wat meer diepte kunnen geven, maar jammer genoeg komt het niet zo expliciet aan bod. Daardoor heeft You Can Count On Me af en toe wat weekendfilm-allures. De rustige en toch wel vrij ongeïnspireerde beeldstijl van de film zal daar ook niet bij helpen. Lonergan zou er misschien goed aan doen wat hedendaagse Europese cineasten onder de loep te nemen. Niet dat het zonodig allemaal à la Tom Tykwer moet, maar toch..

Maar goed, You Can Count On Me mag er best wezen. Er valt wel wat te lachen, je slikt al eens een brok weg, en na afloop heb je een mooi filmpje gezien. Maar het is toch vooral uitkijken naar wat Kenneth Lonergan zal aanvangen met zijn nieuwe status van vers genie van de onafhankelijke cinema.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de