In the bedroom

In de Verenigde Staten werd 'In the Bedroom', het regiedebuut van de vrij onbekende acteur Todd Field, bejubeld en bekroond. Hij sleepte er talloze belangrijke prijzen en nominaties in de wacht, en vele filmcritici plaatsten de film in hun lijstje van favorieten van 2001. Hoogtepunt werden de Osacrs, want The Academy nomineerde de film in maar liefst vijf categorieën (waaronder Beste Film). En Sissy Spacek, al meer dan 25 jaar actief in de filmwereld, beleefde een come-back van jewelste. Nu mogen we ons, nee, moeten we ons zelfs, wat kritisch opstellen tegenover alles wat men in de USA de hemel in prijst, maar deze keer willen we ons maar al te graag aansluiten bij de fans.

'In The Bedroom' is een familiedrama, waarvan over het verhaal best niet teveel wordt vrijgegeven (hoewel in de korte inhoud die in andere media te lezen stond, de plot meestal al werd verklapt). Niet dat de film het moet hebben van verrassende wendingen e.d., integendeel zelfs, dit is een heel gewoon en uiterst realistisch relaas van de diverse processen die een familie doorstaat wanneer het noodlot toeslaat, maar het is allemaal nog echter als je niet weet wat er te gebeuren staat. Ruth en Matt Fowler (Sissy Spacek en Tom Wilkinson) zijn een echtpaar van middelbare leeftijd wiens 17-jarige zoon (Nick Stahl, onlangs ook erg sterk in 'Bully') een relatie heeft met een veel oudere, gescheiden vrouw (Marisa Tomei) die bovendien nog twee zoontjes heeft ook. Dat levert conflicten op, maar het vrij harmonieuze gezin kan daar wel mee om. Dan voltrekken zich enkele dramatische gebeurtenissen en verandert alles van het ene moment op het andere.

Todd Field heeft ons met deze film enorm verrast. Op geen enkel ogenblik heb je het gevoel dat dit een debuut is. De regie is echt héél sterk. Let op de nauwkeurigheid waarmee Field filmt, en de creativiteit die in ogenschijnlijk banale beelden sluipt. Er is bv. de scène waarin Matt de slaapkamer binnenkomt en op het bed gaat zitten waarin zijn vrouw ligt te lezen. Op dat moment vormt het beeld dat je in de spiegel links van hen ziet, een perfect schilderij van hun tweeën. Zo zitten er nog meer details in, die illustreren op welke subtiele en genuanceerde wijze de regisseur te werk ging. Ook de rest van de technische kant is perfect. Hoogtepunt in de montage zijn de twee zéér korte scènes die met een zwart tussenbeeld elkaar opvolgen, en waarin nauwelijks een woord gezegd wordt. Die precisie toont aan dat Field gepassioneerd te werk ging. De toon van zijn verhaal is precies hetzelfde. Geen overdreven, onechte emoties, soepele dialogen, onvoorspelbaarheid in de gebaren en houdingen. Geen muziek ook, de dramatiek is puur en heeft geen ondersteuning nodig. De scène waarin Matt voor het eerst weer gaat kaarten na de tragedie, is simpelweg perfect. Elke blik, elk gebaar van elk personage is in die scène is subliem. Field weet duidelijk wat hij wil zeggen en waar hij naar toe wil.

Het is trouwens verbazingwekkend dat deze film op zo'n manier gemaakt kon worden. Field heeft blijkbaar volkomen zijn zin kunnen doen. Maar de film heeft een groot deel van zijn succes ook net te danken aan zijn underdogpositie (Low-budget, duidelijk afwijkend van de Hollywoodnorm - dat merk je al van bij de begintitels). Wanneer een film goed is, is het immers des te bewonderenswaardig als hij ook nog eens goedkoop gemaakt is. Field kon door die onafhankelijkheid ook de meest geschikte acteurs kiezen. Want in handen van een grote productiemaatschappij zou men waarschijnlijk voor pakweg Michael Douglas en Meryl Streep gekozen hebben. Goeie acteurs, en wie weet zou het resultaat wel meevallen, maar hier wordt op een ander niveau geacteerd. Sissy Spacek, al die jaren al een steengoede actrice, bewijst dat haar generatie actrices (zie ook: Sigourney Weaver, Jessica Lange, Glenn Close, Frances McDormand, Joan Allen en Susan Sarandon) nog lang niet moeten onderdoen voor de Renee Zellwegers en Nicole Kidmans. Tom Wilkinson, al jaren uitmuntend in bijrollen (o.a. in 'Shakespeare In Love', 'The Full Monty' en 'Priest') bewijst dat een leading man ook grijs kan zijn zonder zijn geloofwaardigheid te verliezen. Hij is misschien een buitenbeentje in het rijtje genomineerden voor de Oscar voor Beste Acteur (zijn concurrenten zijn Sean Penn, Denzel Washington, Will Smith en Russell Crowe), maar hij verdient die plaats zeker en vast. Marisa Tomei is na een rits flops ('What Women Want', 'The Watcher') weer in topvorm, en Nick Stahl is goed op weg een ster te worden. Zij zetten allen (en ook de acteurs in de bijrollen) zeer geloofwaardige en echte mensen neer, en dit zonder al kunst- en vliegwerk dat sommigen in bv. 'A Beautiful Mind' nodig hadden.

Die topprestaties maken dan goed dat het verhaal nogal eens te kampen heeft met een gebrek aan originaliteit. Niet dat er veel soortgelijke films zijn, maar enkele dingen hadden we toch al eerder gezien (in bv. 'La Stanza Del Figlio). Ook zullen sommigen het moeilijk hebben met de toch enigszins onverwachte wending die het nochtans conventionele verhaal naar het einde toe maakt, maar de meesten zullen op dat moment allang meegesleurd zijn in de krachtige stroom van dat verhaal, want de uitwerking is toch heel gebalanceerd en ongewoon. En wie de pech heeft gehad in zijn leven al hetzelfde meegemaakt te hebben als Ruth en Matt, zal zich misschien zelfs in hen herkennen, zal hun gedrag dan ook begrijpen. Toch is het jammer dat een thrillerelement moet toegevoegd worden aan een film die compleet op gevoelens steunt.

'In The Bedroom' is een ontzettend sterke film, die oprecht overkomt en daardoor op alle vlakken geslaagd kan genoemd worden. Beklemmend, pakkend, en geloofwaardig van begin tot eind. Een schitterend alternatief voor de overdosis sentiment die Hollywood ons zo vaak voorschotelt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de