Les yeux clairs

Boos, blij, geil of mottig, Fanny kan zich niet uitdrukken en wil al helemaal niet aangeraakt worden. De camera volgt haar van de eenzame dorpskroeg tot aan de beek, waar ze door treiterende kinderen in wordt geduwd. Later ligt ze rokend in bed: “Tais-toi, tais-toi, tais-toi” bezweert ze zichzelf. Als ze zich steeds vreemder begint te bedragen tegenover de broer waarbij ze inwoont, en vooral tegenover diens vrouw, wordt de sfeer grimmiger. “Tais-toi” wordt “ta gueule”. We zien hoe de stoppen bij de contactgestoorde Fanny steeds meer doorslaan. Ze pakt haar koffers. Het gaat richting Duitsland, waar haar vader ligt begraven.

Regisseur Bonnel won met zijn ‘heldere ogen’ de Jean Vigo prijs 2005, en schaarde zich zo in het rijtje van illustere Franse regisseurs als Alain Resnais, Jean-Luc Godard en Olivier Assayas. Enkele scènes uit ‘Les Yeux Clairs’ (de point of view-shots in de wagen, waarin Fanny samen met de kijker moet kiezen welke bochten ze in onbekend gebied zal nemen) tonen duidelijk dat de man een pak talent heeft. Als je daar zijn sterke acteursregie bij optelt, weet je waarom het de moeite loont deze film te kijken en de beginner vanaf nu in de gaten te houden. Toch overtuigt hij ons met Les Yeux Clairs niet helemaal. Een beetje te verliefd op het eigen onderwerp, is de conclusie. Want sommige verhaalwendingen zie je van mijlenver aankomen en de poging om sensorisch te werken, mislukt. Wij worden namelijk niet echt warm van closes van blote voeten op een plankenvloer, laat staan dat we er een mooie metafoor in zien. En als je in een korte inhoud zoals hierboven al moet vertellen wat er in de helft van de film gebeurt, zit er duidelijk iets fout met het tempo van de prent. Maar Bonnell maakte evengoed een heel eigen wereld, die duidelijk met hart en ziel inéén is gebeukt en steengoed is geacteerd. De pianomuziek van Robert Schumann doet de rest.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de