Bringing Down the House

Steve Martin is de slechtste nog niet. Zo herinneren wij ons een vrije adaptatie van Cyrano de Bergerac waar wij tenenkrullend bij genoten. Maar wat de man van zijn laatste films bakt, mag je gerust een voedselvergiftiging noemen. Zo ook bij Bringing Down the House, 's mans laatste worp in filmland.

Peter Sanderson (Steve Martin) is een gescheiden advocaat die nog steeds houdt van zijn ex. Ondertussen raakt hij smoorverliefd op een intelligente, razend knappe juriste die hij op een chatbox ontmoet. Bij het eerste rendez-vous kan de man echter niet van zijn verbazing bekomen. De knappe juriste is een mollige zwarte vrouw die net uit de gevangenis komt en wil dat Peter haar helpt haar onschuld te bewijzen. De excentrieke Charlene schopt zijn rustige leventje in de war, maakt elke verzoeningspoging met zijn ex onmogelijk en schrikt een steenrijke klant af. De one million dollar question is natuurlijk: worden de twee verliefd?

Eigenlijk worden wij het beu: de Hollywoodversies van twee tegengestelde polen die elkaar aantrekken. Misschien kan een goede regisseur hier nog iets van bakken, maar Adam Shankman melkt de grappen te lang uit en weet geen snars van een goede acteursregie. Conclusie? Maak een zweefvliegtuig van de pellicule, gebruik hem als liaan of knip er ventjes uit maar ga deze film niet bekijken. 't Is maar een advies hoor.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de