Dogma

Het valt ons moeilijk maar het moet gezegd; de langverwachte nieuwe film van Kevin Smith, waarvan menig filmliefhebber al een tijdje wakker lag, is een teleurstelling. Smith deeed in het verleden enkele grote dingen (het voor een habbekrats in zwart/wit opgenomen Clerks, en het sublieme Chasing Amy), maar deze miskleun is een hoop nonsens waar geen greintje charme of aantrekkingskracht van uitgaat.

Het begint nochtans allemaal vrij geestig en naar Smiths gewoonte erg anarchistisch met Loki en Bartleby, twee gevallen engelen die ooit in aanvaring met God kwamen en daarom voor eeuwig verbannen werden naar Winsconsin ("The Party State!" voor wie zich The Straight Story nog herinnert, en het zou ons zwaar vallen indien niet). In een poging om naar het paradijs terug te kunnen keren sluiten ze zich aan bij de 'Catholicism Yes', een vereniging die de oorzaak van het terugschrijdende kerkbezoek toeschrijft aan de vastgeroeste opvattingen van het Christelijke geloof, en die in een poging tot de 'modernisering' ervan voorstelt om het stokoude Christussymbool te vervangen door een jonger en dynamischer.

Op die manier hopen ze hun aanhang uit te breiden, die ze vervolgens belonen met de absolute vergeving. Een gezant van God (vertolkt door Linda Fiorentino) probeert de engelen te stoppen want wanneer ze op die manier in de hemel zouden geraken zou Gods almacht verbroken zijn, wat het einde van de wereld betekent..

Smith schopt tegen zowat alle heilige kruisjes die men zich maar kan inbeelden en dat levert aanvankelijk vrolijke anarchie én grappige cinema op, maar het is vlug gedaan met de pret. Smith had met Dogma blijkbaar meer goede bedoelingen dan inspiratie, want die is gauw zoek. Gevolg: een bijna twee uur durende losse aaneenrijging van slappe confrontaties en humor met veel haar op. Gelukkig duikt Alan Rickman nu en dan op om de meubels drijvende te houden, en zit er net voor de aftiteling een verrassend cameo-optreden van Alanis Morissette als God.

De film zit overigens vol met tieneridolen; Salma Hayek, Benn Afflick, Matt Damon. Gecombineerd met een controversiële thematiek en een trendy vormgeving kan je je uiteindelijk niet van de indruk ontdoen dat het Smith geen barst kan schelen of zijn verhaal ergens naartoe gaat of niet, en dat het er hem louter om te doen was een zo hip en 'cool' mogelijke film af te leveren.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de