All or Nothing

Mike Leigh, ons allen bekend en bemind door onder meer Naked, Secrets & Lies, Topsy Turvy, heeft met All or Nothing een nieuwe film in dezelfde richting afgeleverd: een sociaal bewogen film die de onderlaag van de samenleving belicht.

Miserie dus, maar toch is All or Nothing een zeer diverse film: het ene moment zit je te lachen, amper een minuut later staat het huilen je nabij. Dit om een aantal redenen. Mike Leigh neemt doorgedreven types als uitgangspunt: de alcoholiste, de onverschillige en asociale taxichauffeur, de nerveuze cassière, de rebelse dochter, etc.

Dit zorgt dus enerzijds al voor situatiehumor (de scène met de Française die niet door tunnels wil rijden in de taxi is hilarisch), anderzijds zal Leigh het eerste uur de aandacht verdelen over een aantal mensen, een aantal gezinnen, en aldus lief en leed aflossen. Een aantal van deze types komen bovendien zeer grotesk over: de dikke, apathische zoon Rory, de gigolo die zijn vriendin bezwangert maar van geen kinderen wil weten en zijn 'lief' voor de keuze stelt: of hem, of het kind.

Mike Leigh volgt een aantal gezinnen, en het eerste uur lijkt wel een assemblagefilm rond miserie. Ieder gezin zwemt er nl. in : slecht gehuisvest in een sociale woonblok, krabben om de eindjes aan elkaar te knopen, vrienden en familie die niet of naast elkaar praten. Toch is er ook in ieder gezin hoop aanwezig; allen hebben ze wel iets om naar uit te kijken. Bovendien zorgt het afwisselen tussen de verschillende personages ook voor wat luchtigheid en diversiteit.

Want hier wringt het schoentje: de tweede helft van de film krijgen we opeens alleen nog het gezin van de taxichauffeur te zien. De argumentatie daarvan is eenvoudig: papzak-zoon Rory is in elkaar gestort en ligt in het ziekenhuis. We krijgen de reacties van het hele gezin: vader-moeder-dochter te zien, en nog wat conflicten onder elkaar. Opeens wordt het een heel krappe, enge wereld waar de afwisseling zoek is - ook buitenopnames krijgen we bijna niet meer. Bovendien laat Mike Leigh het einde er één zijn van hoop en de grote verzoening, en dat komt toch wel wat geforceerd over.

Het lijkt weinig consequent om de personages quasi de volledige in de miserie te laten zwemmen - ook al zijn er hier en daar wel sprankeltjes hoop aanwezig - en in de laatste tien minuten de boeg in de richting van rozegeur en maneschijn te laten zwenken. Maar om toch te eindigen met een positieve noot: de acteersprestaties zijn subliem.

Helemaal (niet) akkoord? Lees de