The Cutting

Bevreemdende experimentele film die balanceert op de grens tussen thriller, humor en horror. Het verhaal, het uitgangspunt en voornamelijk de dialogen zijn naast ontzettend weird ook steeds vrij filosofisch van aard. De regisseurs moeten ofwel een grote hekel gehad aan het (kapot) analyseren van films door wetenschappers, ofwel doen ze het zelf steeds. Feit is dat er voortdurend wordt gebabbeld op - laten we stellen - een wat andere niveau dan we gewend zijn.

Kijk naar het uitgangspunt : het gaat over 2 personen die 'iets' gedaan hebben en nu is er een derde die naar hen op zoek is om hen te vermoorden. Om aan de moordernaar te ontsnappen gaat de eerste noordwaarts en de tweede zuidwaarts. Toch komen ze elkaar opeens tegen, samen met de derde. Uitleg ? Aangezien de moordenaar wist dat de ene noord en de andere zuid vertrok kon hij onmogelijk beslissen welke kant hij zelf op ging. Op dat moment staat hij dus eigenlijk in superpositie t.o.v. noord en zuid, of met andere woorden: hij bevindt zich zowel noord als zuid tegelijkertijd. Ergo: hij kan op deze manier de twee verschillende posities tot 1 plek, namelijk zichzelf, reduceren.

Om maar te bewijzen dat dit een wat andere manier van denken en communiceren is. Door het filosofische gehalte doet de film op het eerste zicht wat aan Waking Life denken. Filosofische 'meta-films' zijn blijkbaar in, en daar staan we helemaal achter, want ook deze, zeer bescheiden gemaakte prent waarbij duidelijk een knappe kop achter het scenario zit, is absoluut de moeite. Al zal niet elke KUTredactielid het daar mee eens zijn.

Check ook ons interview met de regisseurs.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de