Strass

Strass, of Dogme #20, is de eerste Belgische dogma film. En aangezien ik een grote fan van het Dogma genre ben, kan ik dit alleen maar toejuichen. Zoals zo vaak met dit genre van films is het een (zogezegde) documentaire, denk bv. aan Fuckland.

De directeur van het conservatorium in Brussel nodigt een filmploeg uit om een documentaire over zijn conservatorium te maken. De befaamdste professor is Pierre Radowksy die de Open Door acteertechniek heeft uitgevonden. Deze niet onbesproken techniek heeft toch haar voorstanders omdat het één superster heeft afgeleverd.

Al gauw komen de interne spanningen naar boven, de cameraploeg staat nog maar net binnen of er gilt een studente tegen Radowksy dat hij met zijn poten van haar moet afblijven. Ook collega's van de befaamde Radowsky kunnen de man niet luchten. Radowsky heeft dan ook een wat eigenaardige methode ontwikkeld om het acteren aan te leren, in de praktijk komt het er op neer dat de studenten vernederd, uitgescholden, psychologisch en fysiek mishandeld worden. Vooral de studentes willen dit nogal eens vervelend vinden. Naarmate dat de film vordert wordt de vroeger onaantastbare Radowksy steeds meer in vraag gesteld, komen er steeds meer klachten en verzetten de studenten zich ook steeds meer tegen hem.

Niet alleen is Strass zeer overtuigend geacteerd, het verhaal leent zich perfect voor de dogma principes, de regie is weldoordacht: door steeds een stukje meer van de persoonlijkheid van Radowsky weer te geven is deze film zeer spannend, de realistische vormgeving draagt bij tot het meeleven met de hoofdpersonages en gelukkig had de regisseur voldoende zelfrelativering in huis om ook het publiek af en toe aan het lachen te brengen.

Jammer dat ook deze Dogma film de regisseur wel vermeldt (toch één van makkelijkste regels, niet ?), maar dat is maar een schoonheidsfoutje op deze (weeral) zeer goede Belgische film.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de