Top Gun: Maverick

Enkel aan mythische films kan je 35 jaar na de release nog een vervolg breien. De onverwoestbare status van Top Gun zorgt er voor dat je deze sequel met immens genoegen bekijkt. En wie anders dan Tom Cruise komt er mee weg om hetzelfde personage te spelen alsof er amper enige tijd verlopen is?

In Top Gun: Maverick vraagt men Pete Mitchell om de beste piloten ter wereld op te leiden voor een levensgevaarlijke missie. De recalcitrante en legendarische Maverick katapulteert meteen de handleiding in de prullenbak maar niet al zijn pupillen willen mee. Vooral Rooster, de zoon van Pete's boezemvriend Goose, zit met issues.

Binnen het eerste kwartier zorgen de makers van deze glorieus in nostalgie badende actieprent al twee keer voor kippenvel. Muziek, beeldvoering, credits, montage, ... verwijzen zonder retro te willen zijn gul naar de eerste film en weten zelfs op het sentiment van de geharde boomer te spelen. We krijgen een schaamteloos gecalculeerde blockbuster te zien die de kijker elke minuut bespeelt. En dat was exact wat we wilden.

De schalkse manier waarop Pete - maar vooral Cruise dus - zijn lederen motorjas bovenhaalt, zijn pilotenuniform van destijds betast, de kenmerkende zonnebril nonchalant mee grist, op de tonen van Kenny Loggins' Danger Zone (waar ook de oorspronkelijke film mee aanvatte), zet meteen de nostalgische toon. Top Gun Maverick zal geen enkele moeite doen zijn afkomst te ontkennen en zal twee uur speels en vermakelijk pingpongen met zijn voorganger.

Wat volgt blijf je dus met een grote grijns aanschouwen. Elk shot, elke dialoog en elke beeldovergang is berekend en cliché, maar is tot in de perfectie uitgevoerd om het publiek te bespelen. Top Gun Maverick is een uitgekiend amalgaan van succesvolle ingrediënten.

Uiteraard is Tom Cruise de kern van dat universum. Tegen de 60 aan, maar onverwoestbaar megalomaan, met duivelse zelfzekerheid gestalte gevend aan een al bij al kleurloos personage. Het heeft in se iets triest dat Maverick na 35 jaar nog steeds hetzelfde leven leidt, maar Cruise overtuigt ons van de standvastigheid van zijn personage. Dat de superster toelaat dat zijn tegenspeler Miles Teller boven hem uit mag steken, is misschien een klein signaal dat de man eindelijk van die compensatiedrang af is.

Een berekende blockbuster die volop inzet op nostalgie

Regisseur Kosinski - die ook met TRON: Legacy al een keer een jaren '80-klassieker in een fris jasje goot - blijft meesterlijk de lijn bewandelen tussen protserig en pompeus enerzijds en oprecht en stoer-emotioneel anderzijds, al blijft zijn beeldtaal wat ongeïnspireerd en is beslist voelbaar dat Cruise aan alle touwtjes trekt.

Je kan dit actiespektakel makkelijk afdoen als manipulatief, narcistisch en vlak, maar je kan ook gewoon toegeven dat dit allemaal slim gespeeld is en de amusementswaarde niet te ontkennen valt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de