Swimming Pool

Brits misdaadauteur Sarah Morton heeft weinig inspiratie en trekt zich terug op het Franse landgoed van haar uitgever. Daar herademen zijzelf en haar werk, tot de dochter van laatstgenoemde luidruchtig op het toneel komt. Van op haar balkon begluurt Sarah Julie aan het zwembad van de hemelse villa. Dat doet Ozon ook: alsof de jonge blonde een contemporaine Bardot was (hijzelf dan even de hedendaagse Godard) glijdt zijn camera meermaals langs Sagniers zongebruinde en zelfbewust naakte lichaam. Diezelfde camera plaatst zich ook boven ouder wordende, over het toetsenbord glijdende vingers. Rampling wordt in close-up genomen, waarbij de camera langzaam rechter-, daarna linkerhelft van de achterliggende muur volgt. Het halfglimlachende sfinxgelaat wordt daarna weer netjes midden het kader gezet.

Sensuele bom tegenover stiff upper lip, fantasma tegenover feit. Subtiel wordt met de clichétegenstelling tussen Franse lust en Britse reserve gespeeld. Via die Europese clash of civilisations passeren tal van thema's de revue, zoals het mysterie van de artistieke creatie en -uiteraard- dat van de seksualiteit. Dat doet hij bovendien met twee actrices die vroeger al memorabele rollen voor hem neerzetten. Zij versieren camera en kijker met ontzettend gemak. De scène waarop een uitdagende Julie Sarah met een lokale barman doet dansen op een 'Let's do it'-getiteld nummer en die aan het nachtelijk verlaten zwembad eindigt mag daar een voorbeeld van heten. Maar 'Swimming Pool' is niet louter een boulevardstuk. Bijzonder sterk aan 's mans nieuwste is net het verweven van de theatrale artificialiteit ('8 femmes', 'Gouttes d'eau sur pierres brûlantes') en het intimisme ('Sous le Sable') uit zijn vorig werk. Ozon vertelt vooral visueel. Zo krijg je een veelgelaagde vertelling.

'Swimming Pool' is een intrigerende prent die afwisselend Engels en Frans wordt gesproken en zowel psychologisch vrouwenportret als policier kan worden genoemd. Het duurt een eindje voor het dekzeil er wordt afgehaald en de bladeren worden geruimd. Alles kabbelt relatief rustig voort, terwijl onmiskenbaar iets borrelt onder de oppervlakte. Bij momenten behoorlijk cerebraal dus, bij momenten supersensueel. Met het eind krijgen we nog een serieuze schokgolf over ons heen. We hadden het moeten weten. Fans van Ozon reppen zich naar de zalen.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de