Punch-Drunk Love

'Er staat een piano op straat' zegt ze. Ze, dat is Lena, een lieflijk ogend meisje dat Barry in alle vroegte aanspreekt voor de poort van zijn zaak in toiletartikelen. De dag is amper begonnen, Barry draagt een pak al weet hij niet waarom, en inderdaad, op straat staat een piano. Vanaf dat moment zal Barry's leven nooit meer hetzelfde zijn. Welkom in de wereld van Punch-Drunk Love, waar achter elke hoek een nieuw verhaal staat te wachten.

Wie de vorige werken zag van Paul Thomas Anderson, weet al min of meer om wat voor wereld het hier gaat. Hard Eight, Boogie Nights en Magnolia, de drie films die tot nu toe het indrukwekkende oeuvre van PTA voorstelden, brachten drie heel verschillende verhalen, maar vormen toch een eenheid. Personages die niet meer weten van welk hout pijlen maken, al dan niet in tragikomische toestanden belanden, en op het eind, een sprankeltje zonlicht. Magnolia vormde dramatisch gezien het hoogtepunt, maar toch zette Anderson al vanaf het eerste moment van zijn eerste film een narratieve toon die hij sindsdien consistent doordreef. Alsof dat nog niet voldoende is om de man als een groot talent te beschouwen, valt in al zijn films ook de oogstrelende visuele stijl op, en de vernieuwende manier waarmee hij muziek, beeld en verhaal weet te combineren tot een bijna surrealistisch geheel. We zijn sindsdien dan ook hevige fans, en het door merg en been snijdende Magnolia zal altijd een plaats onder onze favorieten vinden. Punch-Drunk Love vult het rijtje perfect aan, maar gunt ons toch ook een blik op meer speelse, onontdekte hersenspinsels van het genie PTA.

Barry Egan is gestresseerd, bang, asociaal, gefrustreerd en verdrietig. Zijn zeven zussen maken zijn leven tot een eeuwigdurende nachtmerrie, zijn woede-aanvallen bezorgen hem problemen, zijn onvermogen met iemand een gesprek te hebben, isoleren hem van de 'gewone' mensen. Maar Lena, de piano, en heel veel pudding gaan daar verandering in brengen. Punch-Drunk Love entertaint ons anderhalf uur lang met het relaas van een fragiele, verrassende romance. Barry's leven krijgt plots zin, en daar kan zelfs een chanterende sekstelefoniste niets aan doen. Het leven op wolkjes.

Punch-Drunk Love mag dan al ogenschijnlijk PTA's lichtste werk zijn, het getuigt opnieuw van een bijzonder creatieve geest en een zeldzaam, artistiek talent om bizarre verhalen te combineren met heldere, sprankelende beelden. In de vrolijkste snoepkleuren badend, met alweer een indringende maar toch hoopvolle soundtrack, bezorgt Punch-Drunk Love je een aangenaam dronken gevoel. De subtiele humor, de visuele details, maar vooral de tedere, sympathieke personages brengen je in een roes van optimisme en levenslust. Anderson is ook zijn hoofdacteurs daarvoor veel lof verschuldigd. Want Adam Sandler, de irritante komiek die onze bioscoopzalen gewoonlijk vervuilt met allerlei onnozele komedies, presteert het hier niet alleen subliem te acteren, maar ook nog eens een onvergetelijk personage te creëren. Tegenspeelster Emily Watson, goed gecast en als altijd weergaloos, vormt samen met hem een allercharmantst koppel.

Dit' is dus geen alledaags, afgelikt liefdesfilmpje, maar een inventief, subliem georchestreerd en bij momenten heerlijk absurd kunststukje. Van de kijker wordt dan wel wat geduld, een open geest en zin voor onzin verwacht. Een kassucces zal dit dus niet worden. Maar met ook Adaptation., Far from Heaven en Confessions of a Dangerous Mind op het filmmenu, zijn dit mooie tijden voor de liefhebber. Profiteer ervan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de