Lemming

Waar vorig jaar La Mala Educación het festival van Cannes mocht openen, was het dit jaar de beurt aan Lemming, een huis-, tuin- en keukenthriller van Dominik Moll, die twee jaar geleden met Harry, un Ami qui vous veut du bien al een aardig visitekaartje afleverde aan de Franse Azurenkust. Lemming start als een heerlijke generatieclash, maar strandt al snel in een opeenstapeling van onverklaarbare en onzinnige Lynchiaanse toestanden.

Alain en Bénédicte zijn een kersvers koppeltje dat zich gevestigd heeft in de voorstad van Toulouse. Alain is een succesvol uitvinder, Bénédicte is tevreden met haar rol als huisvrouw. Voor het koppel is er geen vuiltje aan de lucht, totdat er een zware donderwolk komt opzetten in de vorm van Pollock en Alice, Alains baas en diens echtgenote, die door Alain werden geïnviteerd voor een etentje. Wanneer Alice de familiegeheimen op de tafel begint te gooien (Festen komt even voor de geest) en de sfeer grondig begint te verpesten, begint het Alain en Benedicte te dagen dat hun monotone leventje zijn evenwicht heeft verloren. Wanneer in de afvoerpijp een lemming, een hamster-achtig zoogdiertje, wordt gevonden is het hek helemaal van dam.

Wanneer een asfaltweg met gele strepen onder de duistere hemel verschijnt is het voor de cinefiele kijker al snel duidelijk waar Moll zijn mosterd heeft gehaald. Lemming probeert met alle moeite van de wereld een nieuwe Lost Highway of Twin Peaks te zijn. De muziek van componist David Whitaker roept dezelfde onheilspellende sfeer op als die van Lynch's vaste huiscomponist Angelo Badalamenti, maar Lemming intrigeert net niet genoeg.

Het eerste uur echter houdt regisseur Moll de teugels goed in de handen. Stiltes worden afgewisseld met flarden klassieke muziek (Strauss' An der schönen blauen Donau) en humor (Alain's vliegende camera) wordt afgewisseld met frigiditeit (de verkoelde blikken van Charlotte Rampling). Moll speelt de contrastwerking tussen beide koppels schitterend uit, maar eenmaal de lemming uit de afvoerpijp komt kruipen, is de lol er een beetje af. Het tempo gaat enkele versnellingen hoger liggen, en de teugels glippen uit Molls handen. Of de regisseur in kwestie zelf nog weet waar zijn losse eindjes naar toe moeten leiden, is de vraag.

Dominik Moll zocht de mosterd bij David Lynch.

Laurent Lucas (Calvaire) en Charlotte Gainsbourg (21 grams) weten zich aardig staande te houden in Moll's onverklaarbare universum, maar worden beiden naar huis gespeeld door een schitterende Charlotte Rampling (Sous le Sable, Swimming Pool), ondanks haar korte verschijning.

Lemming knaagt even hard als het diertje uit zijn titel. Een gemiste kans voor Moll, die met Harry, un ami qui vous veut du bien, toch geen onaardig regiedebuut had gemaakt. We vertoeven honderd maal liever in de mysterieuze hersenkronkels van Lynch, dan naar een ijle leegheid geleid te worden door deze rip-off van een grootmeester.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de