Il y a longtemps que je t'aime

Genre: psychologisch drama | Duur: 1u55 | 2008 | Release: 19 Maart 2008 | Land: Frankrijk | Regie: Philippe Claudel | Cast: Kristin Scott Thomas, Elsa Zylberstein, Laurent Grevill, Serge Hazanavivius, Frédéric Pierrot

Schrijvers die achter de camera plaatsnemen, we kunnen er naast Paul Auster (Smoke, Blue in the Face) niet meteen een andere bedenken. Met Il y a longtemps que je t'aime debuteert ook de bekroonde auteur Philippe Claudel als regisseur. De verfilming van zijn eigen scenario valt meer dan geslaagd te noemen.

Centraal in dit psychologisch drama staat de band tussen twee zussen. Juliette komt na 15 jaar uit de gevangenis en moet noodgedwongen haar intrek nemen bij haar zus Léa en haar gezin. De vrouwen hebben al die tijd nauwelijks contact gehad en het emotionele herstel vraagt tijd en energie. Juliette wordt daarnaast nog eens geconfronteerd met een maatschappij die begrijpelijkerwijs kritisch staat tegenover iemand die voor een zware misdaad opgesloten zat.

Met twee hoofdrolspeelsters van flink kaliber heeft Claudel talent genoeg in huis om zijn knap uitgewerkte verhaal tot leven te brengen. In een conventionele casting was Kristin Scott Thomas wellicht Léa en Elsa Zylberstein Juliette, maar nu zijn de rollen omgedraaid en dat heeft een schitterend effect. Scott Thomas, die in Frankrijk meer aanzien geniet dan in Hollywood of zelfs Groot-Brittannië, kan eindelijk eens dat frêle, schuchtere en koele uit haar voorkomen hanteren zonder een aristocratisch type te spelen - de actrice nam zich onlangs overigens voor géén gravinnen en dergelijke meer te spelen. Als Juliette krijgt ze een voor haar zeldzaam geworden speelveld aangeboden, waarin een hele resem emoties moeten uitgebeeld worden. Lang geleden dat Scott Thomas alles kon laten zien wat ze in huis had. Haar Engelse accent is overigens aangedikt (Juliette is half Engels), want in werkelijkheid is deze grandioze actrice perfect tweetalig.

Zylberstein speelt met verve het ongemak waarmee Léa als veel jongere zus voor stabiliteit moet zorgen voor iemand waar ze ooit heel erg naar opkeek. De titel van de film verwijst overigens naar die band, als zin van een liedje dat de zussen in hun kindertijd samen zongen. In het liedje komt ook een fontein voor, wat de achternaam is van de zussen. Juliette en Léa gaan overigens ook graag zwemmen, zodat water zowel symbolisch als letterlijk de zussen verbindt. Met zulke details toont Claudel dat hij zijn verhaal compleet onder controle heeft.

Il ya longtemps que je t'aime is dan ook een sobere, impressionistische prent geworden die de kijker maar met mondjesmaat informatie geeft. Niet alleen over Juliette, want er zijn nog andere personages die niet alles kwijt kunnen: het geadopteerde dochtertje van Léa en haar man, de naar affectie hunkerende commissaris bij wie Juliette zich wekelijks moet melden, de opa zonder spraakvermogen, de schijnbaar joviale collega van Léa. De plot verdeelt de aandacht netjes, al blijft de band tussen de zussen de rode draad.

De spaarzame streep optimistische muziek laat je mee geloven in de kansen op geluk voor Juliette, of minstens toch wat begrip voor haar ellende. Maar desondanks bereid je je ook voor op het onuitgesprokene dat wel eens de kop moet opsteken of het noodlot dat wel eens zou kunnen toeslaan. Die emotionele catharsis kan niet uitblijven en dat brengt een scheutje warmte in een soms wrange film. Uiteindelijk reikt Claudel op bescheiden wijze grote thema's aan: vergeving, empathie, begrip: de goedheid van de mens, zeg maar.

Claudel brengt zijn verhaal zoals hij dat in een roman doet: gelaagd, realistisch, gedetailleerd, strak maar niet kil. Dat maakt van Il ya longtemps que je t'aime een intelligente, vakkundig gemaakte en vooral piekfijn geacteerde film die ons er nogmaals op wijst dat je nooit correct of volledig een oordeel kan vellen over een mens.