Esther Kahn

Iedereen herinnert zich nog wel de tragische dood van de jonge oppergod en cultfiguur River Phoenix. Het filmspektakel hield even de adem in, maar snakte al snel terug naar extra lucht. Jaren later trad opeens een andere Phoenix op het grote toneel, namelijk Joaquin. Aanvankelijk heerste er nog enig wantrouwen ten opzichte van zijn acteercapaciteiten, maar die twijfels speelde hij moeiteloos naar de roddelboekjes. Op het grote scherm ontpopte deze nieuwe belofte zich als een rasacteur en zette enkele puike vertolkingen neer in Gladiator en binnenkort in het schitterende The Yards.

Maar de familie Phoenix koesterde nog een potentiële ster, namelijk Summer Phoenix. Alhoewel ze reeds te zien was in Robert Rodriguez' The Faculty, bleef het uiterst stil rond haar. Met Esther Kahn geeft ze evenwel haar visitekaartje af.

Deze film, die reeds opgenomen werd in de Officiële Selectie van ons eigenste Filmfestival van Vlaanderen - Gent en Cannes 2000, is de vierde van Arnaud Desplechin. Deze regisseur bracht eerder de films La Vie Des Morts, La Sentinelle en Comment Je me suis dispute ... Niet echt titels die een
belletje doen rinkelen.
Voor Esther Kahn haalde Desplechin de mosterd uit een kortverhaal van Arthur Symons. Het verhaal nestelde zich in het brein van Desplechin en stampte zich in z'n bovenkamer een weg naar een verfilming. Voor Desplechin die het verhaal koesterde was het geen probleem om er de camera's op te zetten. Hij kon zich immers perfect inleven in de positie van Esther Kahn: 'Deep down, I am of the same mind as Esther. It is a very bad thing to feel life passing through you. It is too painful. We are better off in our prisons.'

We bevinden ons op het einde van de 19 de eeuw in de Londense buurt East End. Daar heeft een groep Joodse migranten zich gehuisvest. Het gezin Kahn zet zich volledig in voor de familiale naaifabriek. Er heerst een zekere tevredenheid bij de familieleden, met uitzondering van één van de dochters, namelijk Esther. Deze meid heeft het niet zo begrepen op de arbeid in de fabriek en heeft enorme moeilijkheden om met haar familie te communiceren. Ze blijkt niet over gevoelens te beschikken en heeft over niets een mening.

Maar wanneer ze getuige is van een toneelstuk, gaat er voor haar een nieuwe wereld open. Esther wordt volledig opgezogen door de personages op de bühne en als een donderslag bij heldere hemel staat haar lotsbestemming vast: actrice worden.

Maar het blijkt al snel dat alles niet zo simpel in elkaar zit. Meteen wordt ze gevangen genomen door de oeroude vraag 'Does art imitate life or does life imitate art ?'. De deur die zich leek te openen naar het menselijk zijn, slaat dan ook voor haar ogen dicht met een luide dof.

Hoe meer Esther zich inzet om anderen te imiteren, hoe meer ze beseft dat dit niet de juiste weg is. Het is pas op het moment dat ze in contact komt met de toneelacteur Nathan Quellen (Ian Holm) dat ze onbewust een hand krijgt toegereikt in haar zoektocht naar zichzelf, naar de persoon die zich angstvallig schuilhoudt in het binnenste van haar ziel. Misschien is er dan
toch een rol weggelegd voor het toneel ?

Esther Kahn is zeker geen slechte film. Desplechin had er evenwel af en toe de schaar in kunnen zetten, maar zeker niet in de scénes van Summer Phoenix.
Deze jonge actrice toont in deze film wat ze in haar mars heeft en het zal niet lang meer duren vooraleer meerdere mensen daar van overtuigd zijn. Dus geniet van Summer Phoenix en als het even kan, ook van de film.

Sven Van Beirs Helemaal (niet) akkoord? Lees de