Licorice Pizza

Genre: Romantisch drama | Duur: 2u13 | 2021 | Release: 5 Januari 2022 | Land: VS | Regie: Paul Thomas Anderson | Cast: Alana Haim, Cooper Hoffman, Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits, Benny Safdie, John Michael Higgins, Joseph Cross, Skyler Gisondo

Paul Thomas Anderson heeft de voorbije jaren zijn stijl en thema's uitgepuurd en uitgebreid, tot spijt van wie bleef hopen op een tweede Magnolia of Punch-Drunk Love. Dat hij met Licorice Pizza terugkeert naar het L.A. van de jaren '70, waar ook het magistrale Boogie Nights zich afspeelt, doet zijn fans van het eerste uur dus misschien wel nog het meest plezier. Voor de zoveelste keer verblijdt Anderson ons met een hartstrelende, zij het verrassend lichtvoetige film.

Licorice Pizza vangt aan met een hemelse ontmoeting. Op de lieflijke tonen van Nina Simone's July Tree peilt de puber Gary zonder omwegen of hij een kans maakt bij de veel oudere Alana, die de schoolfotograaf assisteert. Het is een doodeenvoudige scène: een ontmoeting tussen twee ongecompliceerde jonge mensen, ondersteund door een magistrale fotografie waarbij het door de zon gebleekte kleurenpalet een authentieke nostalgie vat. De regisseur verheft dit tafereel in al zijn puurheid tot grote kunst.

De toon is gezet want Licorice Pizza blijft zijn in een gloed van onschuld en ondergaande zon gefotografeerde protagonisten volgen met de ene na de andere levensvreugde fêterende seventiessong op de achtergrond. De tien jaar oudere Alana is gefascineerd door de ondernemende lefgozer die haar imponeert zonder te bluffen, de puisterige Gary vecht wanhopig tegen de beeldvorming dat ze zijn zus of babysit is. Maar intussen houden beiden de ogen open voor alle mogelijkheden om hen heen.

Het kan dus altijd alle kanten op. Is dat niet de essentie van deze koesterende - geromantiseerde - terugblik op een tolerante tijd en een vrijgevochten plaats waarin Anderson zelf opgroeide? Licorice Pizza vat het potentieel aan mogelijkheden die het leven in petto heeft. De kijker blijft dan ook meer dan twee uur in de ban van de hoofdpersonages, met hun verrassende ontmoetingen en gekke initiatieven, de keel lichtjes dichtgesnoerd van verlangen naar toen alles nog onschuldig en duidelijk was. Maar als gewoonlijk weigert Anderson de teugels te vieren: zijn emotionele benadering is ingehouden en ondanks de schitterende sets en romantische sfeer worden genreconventies vermeden.

Twee ongewone, debuterende hoofdacteurs mogen dit lieflijke schouwspel dragen. Alana Haim - van de indiepopgroep Haim, van wie een aantal video's door Anderson werden geregisseerd - is geen poppemieke maar met elke blik vat ze het karakter van haar personage. De energieke Cooper Hoffman maakt zijn entrée in de filmwereld langs de grote poort. Gecast worden door de grandioze regisseur die zijn betreurde vader Philip Seymour Hoffman zo veel mooie rollen geboden heeft, het weekt enig sentiment los.