Ondine

Sommige dagen draaien anders uit dan je dacht. Zoals de dag waarop een visser een vrouw in de netten vindt. Zo’n dag heeft Syracause, een visser in een klein Iers dorp. Hij leeft geïsoleerd van de gemeenschap en tracht zijn bijnaam Circus, hem opgedrongen door zijn wilde, alcoholische verleden, van zich af te gooien. De dame in zijn netten is een bloedmooie, vreemde vrouw wier stem de vissen naar de zee-oppervlakte lokt. Vanaf dan staat vast dat de visser die dag het noodlot in de netten ving.

Annie, de dochter van Syracuse, duwt het noodlot wat verder. Wanneer ze de vreemde vrouw ontmoet, raakt ze ervan overtuigd dat zij een Selkie is, een wezen uit de zee dat volgens de Ierse folklore korte tijd aan land kan doorbrengen. Ze doopt de vrouw Ondine, een naam die de vrouw aanneemt maar verder Annies theorie bevestigt noch ontkent. De mythe van de Selkies geeft aan dat het zeewezen zich slechts aan één persoon kan binden. Syracuse en Ondine worden verliefd, maar blijken gedoemd om de regels van het sprookje te volgen.

Het contrast tussen de schoonheid van Ondine en de triestesse van het grauwe dorpje is de drijvende kracht van het verhaal en haar mysterieuze aanwezigheid houdt de vage grens tussen sprookje en realiteit aan. Tegelijk schept haar komst een sfeer van onomkeerbare verandering, alsof niet enkel het leven van Syracuse, maar dat van alle inwoners een koerswijziging moet ondergaan, alsof ze niet toevallig in de netten is terecht gekomen.

Er hangt een onuitgesproken zweem over de film, die tijdens het laatste deel helaas wordt doorbroken. Verklaringen krijgen de voorrang op ambiguïteit – alsof we een dwaas antwoord kregen op een prachtig geformuleerde vraag die zelfs geen antwoord behoefde. Denk het laatste stukje weg en Ondine heeft dezelfde kwaliteiten als het gelijknamige wezen uit de zee – mooi, mysterieus en de moeite om je dag door te laten veranderen.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de