Brodeuses

Oogstrelend. Dat is het eerste wat ons te binnen schiet bij het bekijken van Brodeuses, één van de succesnummers op de 'semaine de la critique' op het jongste festival van Cannes. Maar primeert vorm op inhoud? En is een film over borduren niet terminaal saai? Even recapituleren.

Claire werkt in een supermarkt en is zwanger. Nog geen 17, weet ze niet of ze het kind zal houden. Tegen haar vriendinnen zegt ze dat ze medicatie neemt. Uiteindelijk beslist ze haar kind anoniem op de wereld te zetten. Ze gaat logeren bij familie in een kasteel in een plattelandsdorpje. Daar komt ze terecht bij mevrouw Melikian, een borduurster die al bij gerenommeerde couturiers werkte. Mevrouw Melikian, die net haar zoon verloor, ontfermt zich over Claire. Tussen beide vrouwen ontstaat een bijzondere band.

Klinkt goed, denkt u nu. En we moeten toegeven: de fotografie is prachtig. Het plattelandsdorpje baadt in somptueuze herfstkleuren, waarin Claire, met haar knalrode haar, haast een osmose aangaat met haar omgeving. Helaas kan het verhaal voor geen meter boeien. Je zit er bij en je kijkt, haast als een gedragswetenschapper, onverschillig naar twee bordurende vrouwen. Na een tijdje konden we de verveling niet meer aan en stapten we de zaal uit. K.U.T-lezers met geduld als een breiwerk zullen deze film ongetwijfeld prachtig vinden. Voor wie houdt van de herfst en een gezellig potje kantklossen.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de