Pour le Plaisir

Le nouveau Deruddere est arriveé. Pour le Plaisir heet hij en het is geen grand cru. Wel een kleine zwarte komedie, zonder grote ambities en met bescheiden resultaat.

Garagist François (Berléand) bakt er de laatste tijd niet veel meer van in de bedstee. Gevolg: geile eega gefrustreerd en huwelijk op springen. Dan komt hij te weten dat zijn vrouw Julie (Farès) helemaal wild wordt van moordenaars. Hij gaat met zijn verhaal naar de psycholoog (le Bihan). Die raadt hem aan mee te gaan in de fantasie van zijn vrouw en te doen alsof hij een moord heeft gepleegd. En kijk eens: het werkt. Diezelfde nacht komt Julie aan haar trekken én komt de door het hele dorp gehate Maurice Weckmann op een gewelddadige manier aan zijn einde. Iedereen tevreden en François de held van het dorp en de media. Maar is hij wel de schuldige? En kan ons dat iets schelen? Niet echt. Een interessant vertrekpunt, dat wel, maar voor de rest gaat Pour le Plaisir de mist in.

Er is Zilbersteins zwakke scenario dat veel te weinig doet met de mediageile menigte en bevolkt wordt door ongeloofwaardige personages. De cast die acteert op automatische piloot is niet in staat dat goed te maken. Berléand, Farès en Gourmet zijn best ok, maar memorabel is het allemaal niet. Bovendien ziet Pour le Plaisir eruit als een televisiefilm. Met uitzondering van enkele scènes met de Ferrari van de psycholoog in de hoofdrol, is er geen enkel beeld het vermelden waard.

Is Pour le Plaisir dan helemaal verloren tijd? Neen. Af en toe is er wel iets interessant te zien. De Franse prent speelt zich immers af in hetzelfde universum als Iedereen Beroemd. Er is het kleine Noord-Franse dorpje waar de hemel laag hangt, de fanfare en de majorette die een dansje opvoert in de gevangenis. En er is het meisje dat geil loopt voor François en het popnummer 'Pour te Sortir' opneemt om haar adonis te steunen. Maar waar Iedereen Beroemd heerlijke satire én oprechte ontroering opleverde, is Pour le Plaisir een nogal ongeïnspireerde poging tot zwarte komedie gesitueerd in hetzelfde universum. Aangenaam tijdverdrijf, maar daar blijft het bij.

Pour le Plaisir is met zijn 82 minuten voorbij voor je het weet. En spijtig genoeg bijna even snel vergeten.

Benjamin De Cleen Helemaal (niet) akkoord? Lees de