A Serious Man

Genre: Tragikomedie | Duur: 00 min. | Release: 20 Januari 2010 | Land: VS | Regie: Joel Coen, Etan Cohen | Cast: Michael Stuhlbarg, Richard Kind, Fred Melamed, Sari Lennick

We dreigen stilaan in herhaling te vallen, maar de nieuwste film van de broertjes Coen is wééral steengoed. Tippen aan hun allerbeste werk (Blood Simple, Fargo, The Big Lebowski, Barton Fink, No Country For Old Men) kan A Serious Man net niet, maar de film kan zonder blikken of blozen worden toegevoegd aan hun rijke en unieke oeuvre en behoort ongetwijfeld nu al tot de betere films van het jaar.

Zoals in bijna alle Coenfilms verliest het hoofdpersonages de greep op zijn omgeving. De Joodse professor Larry Gopnik krijgt de ene na de andere verzoeking op zijn bord en ziet zijn leven langzaam uit elkaar vallen. Zijn vrouw bedriegt hem en vraagt hem vriendelijk het huis te verlaten, zijn kinderen negeren hem straal, hij wordt gechanteerd door een student en moet bovendien zorg dragen voor zijn broer - die worstelt met asociale neigingen en een abces in zijn nek. Larry vraagt zich wanhopig af wat hij heeft gedaan om god te vertoornen, maar de vage antwoorden van de rabbi's helpen hem geen stap verder.

De Coens slagen er opnieuw moeiteloos in dat onpeilbare sfeertje op te roepen dat je alleen bij hun films terugvindt. Zo wordt de besloten Joodse gemeenschap uit 1967 - waarin de broers zelf opgroeiden - op schitterende wijze in beeld gebracht (Die prefabhuisjes! Die interieurs!). Grote hulp daarbij zijn de karakterkoppen van de grotendeels onbekende cast (compleet met het typerende groot uitgevallen reukorgaan). Een ware tour de force op castinggebied, en vooral hoofdrolspeler Michael Stuhlbarg is een vondst. Verder is ook de karakteriserende gortdroge situatiehumor aanwezig, net zoals het gebruik van voor verschillende interpretatie vatbare metaforen in het verhaal.

De toon wordt meteen vanaf de unheimliche openingsscène gezet en ook Larry's dromen zijn voer voor speculatie. Het einde kan u tevens volledig zelf invullen, of wat had u gedacht. Maar eigenlijk verdient vooral het camerawerk een dikke pluim. Vaste DOP Roger Deakins tovert het ene na het andere schitterende shot op het scherm en beweegt de camera uiterst subtiel. Gekoppeld aan de Coens feilloze gevoel voor montage is dit werkelijk genieten geblazen; een ode aan het minimalisme.

Als cinefiel kun je dus niet anders dan dit werk bewonderen, maar laat de film niet een iets te leeg gevoel achter? Laat dit u echter niet tegenhouden en ga vooral zelf oordelen. Over x aantal jaar zijn de broers verworden tot filmgeschiedenis, maar u kan nog gewoon op het grote scherm gaan genieten van deze topregisseurs. Mazzeltof!