Where the Wild Things Are

Spike Jonze verrast ons door na complexe films als Being John Malkovich en Adaptation uit te pakken met een schijnbaar conventionele kinderboekverfilming. Maar Where the Wild Things Are van Maurice Sendak is niet zomaar een kinderboek. Het bestaat uit amper 10 zinnen, is intussen bijna 50 jaar oud en nog steeds populair. Jonze weet er een zeer eigenzinnige film van te maken.

De jonge Max maakt het thuis weer eens te bont en loopt weg na een ruzie met zijn moeder. Een wat onverklaarbare boottocht later zit hij bij een groep monsters. Hij krijgt ze zover hem tot koning te kronen, al is hij niet zeker in hoeverre het allegaartje aan wezens te vertrouwen valt. Ze gaan allen immers gebukt onder negativisme, eenzaamheid en onzekerheid en de daaropvolgende wispelturigheid biedt Max weinig stabiliteit.

Op een eerste niveau is Where the Wild Things Are een ode aan de verbeeldingskracht van kinderen, vaak gehanteerd om de niet altijd even prettige werkelijkheid te ontvluchten. Het pleit voor Jonze dat hij in het Avatar-tijdperk opteert voor de charme van mannen in monsterpakken om het verhaal tot leven te brengen. De monsters zijn beslist overtuigend en geloofwaardig en roepen heerlijke flarden herinneringen op aan The Muppet Show of het duistere Labyrinth. Daarnaast weet de film ook te werken als een veruitwendiging van Max' innerlijke strijd om acceptatie, aandacht en manifestatie in zijn dagelijks leven. Bekijk de monsters dus gerust als verpersoonlijking van Max' eigen twijfels en angsten. Moeten we in de niet altijd even gemoedelijke Carol, perfect van stem voorzien door James Gandolfini - de ontbrekende vaderfiguur herkennen? Is KW de beschermende, lieve zus of de onafhankelijke geest die Max als rolmodel mist? En er loopt ook een Alexander rond, een angstgeit wiens handje moet vastgehouden worden. Max begint te beseffen dat dit geen ideale familie is.

Where the Wild Things Are is dan ook verre van een romantische avonturenverhaal. Natte stranden, desolate woestijnen en kille bossen vormen het decor, niet meteen sprookjesachtig. Wanneer daarin een pracht van een fort vorm krijgt, op initiatief van Max, blijkt dat ook maar gewoon een opeenstapeling van hout en aarde te zijn. Ook je verbeelding is niet perfect. Die bewustwording van Max weegt wat zwaar voor jonge kijkers en voor de film in zijn geheel. De negativiteit en het gekibbel van de monsters doet de film stokken in vaart en plezier - er valt sowieso weinig te lachen - maar de film overwint dat euvel uiteindelijk. De vele songs van de meesterlijke Carter Burwell en Karen O. van de Yeah Yeah Yeahs onderstrepen mooi de dromerigheid van het verhaal, al mag u ze in hun overdaad ook gerust wat irritant vinden.

Het pleit voor Jonze dat hij in het Avatar-tijdperk opteert voor de charme van mannen in monsterpakken om het verhaal tot leven te brengen.

Contrasterend met de ontnuchterende plot en decors, is de gouden gloed van nostalgische zonneschijn waarin Jonze zijn film hier en daar dompelt. Er is nog plaats voor schoonheid. De enkele momenten dat de monsters opgaan in dolle pret of met zijn allen op een stapel slapen waarbinnen Max een veilig onderkomen vindt, zijn mooi maar vergankelijk. Uiteindelijk dragen al deze elementen bij tot een schitterende weergave van Max' emoties. Deze derde Jonzefilm heeft in zijn soberheid en thematiek minder impact dan zijn voorgangers, maar valt dan ook op heel ander niveau te bekijken én te waarderen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de