Felicia's Journey

Genre: Drama | Duur: 1u56 | Release: 5 Januari 2000 | Land: | Regie: Atom Egoyan | Cast: Elaine Cassidy, Bob Hoskins, Arsinee Khanjian, Peter McDonald

De eerste week van 2000 en we worden reeds uitgenodigd op wat ongetwijfeld één van dé toppers van het nieuwe filmjaar moet worden. Felicia's Journey is niet minder dan alweer een meesterwerk van waarschijnlijk de grootste exponent van de Canadese cinema, Atom Egoyan. Het is een briljante en naar Egoyans gewoonte bijzonder sfeerrijke adaptie van het boek van William Trevor over Felicia, een jong Iers meisje dat het bekrompen leven van het platteland moe is en besluit de Engelse vriend die haar zwanger maakte op te zoeken. Het laatste wat ze van hem vernam, is dat hij zich in Birmingham zou bevinden. Zonder succes, en daarmee compleet ontredderd, doolt ze rond in de straten van de grauwe industriestad, tot ze wordt opgevangen door ene Joseph Hilditch. Een ontmoeting die verregaande gevolgen voor hun leven zal betekenen...



Méér verklappen over de plot zou een zonde zijn. Dit betekent echter niet dat u zich aan dé scenariowending van uw leven moet verwachten, zoals bv. bij The Usual Suspects of Seven (en in mindere mate The Sixth Sense). De kracht van Felicia's Journey schuilt op een heel ander vlak. Net zoals in zijn vorige films Exotica en The Sweet Hereafter slaagt Egoyan er ook deze maal in de kijker met een onbehaaglijk gevoel op te zadelen. Van bij hun eerste ontmoeting voel je aan dat de relatie tussen Hilditch en Felicia een akelig staartje zal krijgen, maar wát er precies op til staat, is niet te voorspellen.



Dit schept een sfeer van ondefinieerbare dreiging. Egoyan is een meester in het binnenstebuiten keren van zijn personages. Joseph Hilditch wordt aanvankelijk voorgesteld als een keurige heer van middelbare leeftijd, maar geleidelijk aan komen de eerste signalen naar boven die er op wijzen dat dit slechts een façade is waarachter een vertroebelde geest schuilgaat. Met elke laag die Egoyan bij Hilditch wegkrabt, ga je je meer zorgen maken over Felicia die haar toevlucht bij hem heeft gezocht. Dit besef wekt tegelijkertijd frustratie op bij de kijker wanneer die beseft dat hij net als Felicia in de door de regisseur handig opgezette Hilditch-val is getrapt.



Egoyan kon overigens geen betere acteur voor deze rol hebben gekozen dan Bob Hoskins, die een aantal jaren geleden het spoor bijster was door op te treden in een aantal minderwaardige komedies (Heart Condition, Who Framed Roger Rabbit?), waarmee hij omwille van zijn fysieke voorkomen soms zelfs gelijk werd gesteld aan Danny De Vito.



De wijze waarop Hoskins hier echter gestalte geeft aan de getormenteerde ziel, wiens morele besef angstwekkend is vervaagd, is grandioos en herinnert aan zijn oude gloriedagen, en meer bepaald aan zijn meeslepende rol in Neil Jordans Mona Lisa. Ook de jonge actrice Elaine Cassidy bewijst haar kunnen en speelt haar rol met gevoel en inzicht; als hulpeloos slachtoffer slaagt zij een oprechte onschuld uit. Het naiëve en nietsvermoedende Roodkapje versus de wrede Boze Wolf. Deze alludering op bepaalde sprookjes was ook al terug te vinden in The Sweet Hereafter met De Rattenvanger van Hamelen.



De beeldcomposities zijn even fraai en uitgekiend als ongewoon en zijn doordrongen van een raadselachtige en onheilspellende schoonheid, wat nog wordt versterkt door de passende muziek van Egoyans huiscomponist Mychael Danna. Felicia's Journey is een bij momenten akelige en beklemmende, maar steeds hypnotiserende ervaring.