The Stranger In Me

Juicht en feest, een kind is geboren. Alleen is mama Rebecca iets minder fan van het onding dat ze pas uit zichzelf geperst heeft. Ze lijdt aan een stevige post-natale depressie en vervreemdt van man en vooral kind.

De film begint met een gedurfde combinatie van flashbacks en flashforwards en duwt de kijker in een subjectieve positionering door een stevige geschouderde camera. De beelden zijn sober en klassiek, maar nemen genoeg afstand om objectief te blijven. De evoluerende psychologie van de personages werkt boeiend en is vakkundig uitgewerkt en ook goed onderbouwd.

De film valt in twee delen uit elkaar. Het eerste, meer verwarde deel focust op de depressie zelf en het tweede, lineair gestructureerde deel een verslag is van de genezing. Het tweede deel, ook mooi in schermtijd verdeeld, doet wat klinisch aan, maar is nergens kil. Het zorgt daarentegen voor een nodig evenwicht.

Das Fremde in mir is een boeiend portret van een verwarde vrouw die de puzzel van haar leven probeert op te lossen en allerhande demonen afvecht. Ook het kind, dat eerst als demon aanzien wordt en later een persoon van vlees en bloed wordt, speelt een onheilspellende rol.

De rustige pianomuziek die de klankband begeleidt is sober, maar doeltreffend. Uiterst klassieke film, die dankzij uitstekende acteurs en een degelijke beeldvoering de gemiddelde TV-film ver overstijgt.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de