The Messengers

Een Amerikaans gezinnetje verhuist naar het platteland in Noord-Dakota om er na een turbulente periode rust te vinden en tegelijk een zonnebloemenkwekerij op te starten. De agressieve aanwezigheid van onheilspellende kraaien wijst er al snel op dat hun nieuw ontdekte bucolische geluk van korte duur zal zijn. Zwijgzame peuter Ben lijkt te communiceren met de een of andere aanwezigheid in het vervallen huis. Tienerdochter Jess (een behoorlijk acterende Kristen Stewart uit Panic Room) ontdekt al snel dat het kind niet dagdroomt...

Pluspunt: deze kaskraker gaat meteen stevig van start. Moeder schudt de lakens van een bed op? Dan flitsen rottende benen en plassen bloed voorbij. Vader laadt zijn truck vol pakken zonnebloemzaad? Dan wordt hij aangevallen door de bepaald agressieve kraaien die het huis blijkbaar viseren. Ook de zwart-wit proloog ?een huilende moeder, zoon en dochter worden aangevallen door een onzichtbare kracht? is bepaald beklemmend, zeker als dochterlief aan haar voeten wordt meegesleurd en haar nagels tevergeefs lange krassen in de houten vloer nalaten. Terug in het heden staan ook de volgende bewoners van het huisje op de prairie heel wat beproevingen te wachten.

Het BIFFF 2007 mag afgezien van Sunshine en The Host dan wel niet grossieren in avant-premières van roemruchte, ?grote? films, toch bots je bij het uitpluizen van het festivalprogramma op erg interessante namen. Niet alleen de top van de hedendaagse experimentele scène levert vers voer (Tsukamoto! Svankmajer! Kiyoshi Kurosawa! Guy Maddin!), ook de meer mainstream Thaïse broers Danny en Oxide Pang zijn opnieuw present en nog wel met twee prenten tegelijk: het naar verluidt erg ambitieuze Re-Cycle en hun eerste honderd procent Amerikaanse film: The Messengers.

Goed nieuws, zou je denken: weer Aziatisch talent dat de kans krijgt om in Hollywood te werken, deze keer gelukkig niet met een afgezwakte remake van eigen werk als doel. Want in theorie zouden de twee scholen elkaar toch kunnen versterken? De tweelingbroers maakten terecht naam door in elke film weer spannende scènes op te bouwen vol inventieve, spetterende beelden maar van verhalende opbouw hebben de heren heel wat minder kaas gegeten. Als The Eye ergens echt verblufte, dan was het door stijl. Ook de steeds herhaalde scènes in The Tesseract of het ridicule Ab-normal Beauty deden vermoeden dat het efficiënte filmvertellen zoals dat in Hollywood wordt gepropageerd, een welkome toevoeging kon zijn aan het werk van de Pangs.

Helaas: de look van The Messengers is fantastisch, de feel heel wat minder. Deze visueel erg geslaagde genrefilm heeft een opvallend mooie fotografie. Let op de ruime kaders waarin kleine Ben alleen en hulpeloos wordt getoond, of op de ongebruikelijke beelduitsnijding: de Pangs bereiken het effect van extreme close ups door hele delen van de gezichten waarop ze inzoomen gewoon buiten het kader te laten. De Amerikaanse omkadering (The Messengers werd net zoals Takashi Shimizu?s Amerikaanse Grudge-remake mee geproduceerd door Sam Raimi) laat echter te wensen over. Ondanks de beeldenpracht en de vaak snedige montage blijft het verhaal aanvoelen als niets meer dan een door The Birds en The Shining geïnspireerde collage van clichés. Jammer dat de prent niet gefocust blijft op de intrigerende percepties van kleine Ben. Wie binnen een spookhuisverhaal echter niet op zoek is naar waarachtige emoties en een pakkend verhaal (in tegenstelling tot bijvoorbeeld The Others), kan zich nog altijd laten entertainen door het paar effectieve scares en de mooie beeldtaal. Die bleken alvast aan de Amerikaanse box office afdoend.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de