I am from Titov Veles

I am from Titov Veles vertelt het verhaal van Afrodita en haar twee zussen, Sapho en Slavica. Alle drie willen ze weg uit het vervuilde industriegat Titov Veles, in het huidige Macedonië. Ze rotten weg in het verziekte milieu. De een omwille van een methadonverslaving, de andere door haar honger naar liefde en seks en de derde door een intens lijden. De drie samen vergaan door de vervuiling van een staalfabriek die Tito er had laten bouwen.

Afrodita praat niet meer sinds haar moeder van huis is weggegaan en haar vader gestorven is. In de voice over prevelt ze er nochtans lustig op los, en doet dan in dromerige taal. Ze fantaseert, voorspelt en ergert zich. En vooral: ze praat. De tegenstelling is onbegrijpelijk en vooral storend. Zeker aangezien wat ze zegt, zelfs al werd het uitgesproken geen wezenlijke toevoeging zou zijn. Je zou al haast gaan denken dat sommige mensen om een reden zwijgzaam zijn.

Visueel moet de film het vooral hebben van zijn magisch-realistische scènes, die echter visueel te zwaar geladen zijn om echt te raken. De realistische, warme beelden zijn dan weer te leeg en nietszeggend. Qua stijl twijfelt de film te zeer tussen huis- en tuinfotografie en quasireligieuze symboliek. Op de klankband werkt de afwisseling tussen Afrodita?s gemurmel en de te licht uitgevallen soundtrack niet sterk genoeg.

I am from Titov Veles bevat heel veel goede aanzetten, maar is niet elliptisch genoeg. Mitevska had duidelijker keuzes moeten maken voor haar personages en verhaallijnen. Een verstoord evenwicht in de beeldtijd per personage had beter gewerkt. Ook een gedurfdere soundtrackkeuze had een oplossing kunnen bieden. En vooral: Afrodita had haar mond mogen houden, ook op de voice over. Schrijven is schrappen, spreken is zilver en deze film haalt lang geen goud.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de