Home

Genre: Drama | Duur: 1u43 | 2016 | Release: 11 Januari 2017 | Land: België | Regie: Fien Troch | Cast: Mistral Guidotti, Sebastian Van Dun, Loïc Bellemans, Lena Suijkerbuijk, Els Deceuckelier, Karlijn Sileghem, Robbie Cleiren, Kevin Janssens, Jeroen Perceval, Stefaan De Winter

Na drie films die telkens een opmerkelijke vooruitgang in stijl en daadkracht vertoonden (en met Kid als overrompelend hoogtepunt) is Fien Troch er in geslaagd een film af te leveren die nog imposanter is. Home is ongemakkelijke, harde, indringende cinema, die op grandioos subtiele wijze de leefwereld van jongeren binnendringt en die met een ijzersterk gevoel voor sfeer en visuele allure in beeld brengt.

Centraal in deze coming-of-ageprent staan vier jongeren. Ze lijken wat ontspoord en destructief, maar het is onze volwassen blik die die interpretatie maakt. We zien geen van hen immers echt uit de bocht gaan. Drank, drugs en seks hebben een plek in hun leven, maar de tieners hebben ook hun waarde en (onstabiele) waarden. Doorsnee jongelui, al willen we dat als kijker misschien niet geweten hebben.

Hoewel omringd door welvaart en betrokken ouders, hebben deze jongeren het echter niet makkelijk. Ze vinden hun plek niet, worden niet gehoord, raken vervreemd van hun omgeving. Opmerkelijk – en duidelijk de essentie van Home – is het onvermogen van  volwassen om naar hen te luisteren of met hen te praten. ‘Waarom heeft hij toch niets gezegd?’ vraagt moeder Sonja zich af wanneer iemands onuitspreekbare geheim bekend raakt. Voorafgaand waren we meermaals getuige van de moeizame, pijnlijke pogingen van de jongen in kwestie om iemands aandacht te trekken.

Niet alleen de van begin tot eind geloofwaardige observaties en manier waarop Troch zich in de leefwereld van jongeren heeft verdiept, geeft Home de kracht om zich te meten met het beste werk van Larry Clarke en (vooral) Gus Van Sant. Het is ook de onconventionele beeldtaal, waarbij de camera heel doordacht zijn standpunt zoekt en de cadrages muren vormen, en de bezwerende, bloedmooie instrumentale muziek van Johny Jewel (zowel als zichzelf als met zijn bands Symmetry en Chromatics) die Home naar een torenhoog, opwindend niveau verheffen.

Maar niet in het minst zijn het de jonge acteurs die de confronterende prent een ziel geven. Met een ongeziene naturel kruipen ze in de huid van hun personages, instinctief en zonder schroom – want Troch laat hen ver gaan.  De volwassenen worden, zelfs in de kleinste rollen, bijna allemaal vertolkt door bekende acteurs. Misschien had dat niet gehoeven en was Home gewoonweg nog beter als we ook daar onbekende gezichten zagen, maar er is op geen enkel moment sprake van een valse noot.

Home is, hoewel misschien wat ongelukkig getiteld – er bestaan al zoveel films met die naam – een productie met internationaal potentieel, die het daarnaast ook lukt zijn Vlaams-zijn achter zich te laten. Hoe zeldzaam is dat? We kunnen de beminnelijke Fien Troch en haar getalenteerde crew daarvoor niet genoeg loven en willen haar dan ook niet langer de toekomst van onze Belgische cinema  noemen, maar momenteel simpelweg onze grootste trots.

Laat Home zijn weg vinden naar scholen en jeugdhuizen, naar leraarskamers en jeugdwerkers. Maar laat het dus vooral een onvergetelijke cinema-ervaring zijn die hopelijk Troch als eminent auteur-filmmaker op de internationale kaart zet.