Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2

Genre: Actie / Fantasie | Duur: 2u00 | 2011 | Release: 13 Juli 2011 | Land: Groot-Brittannië, VS | Regie: David Yates | Cast: Daniel Radcliffe, Ralph Fiennes, Emma Watson, Rupert Grint, Alan Rickman, Helena Bonham Carter, Maggie Smith, Helen McCrory, Jason Isaacs, John Hurt, Michael Gambon, Jim Broadbent, Kelly MacDonald, Ciarán Hinds, David Thewlis, Gary Oldman, Domhnall Gleeson, Warwick Davis, Miriam Margolyes, Tom Felton, Robbie Coltrane

Tien jaar na de eerste film rond tovenaarsleerling Harry Potter wordt de uiterst succesvolle reeks afgesloten met deze achtste film. Met het geld dat de franchise opgebracht heeft zou je al snel de economie van enkele Europese landen kunnen rechttrekken, maar dit terzijde: de Potterfilms zijn immers - alles welbeschouwd - redelijk kwalitatief en wie is opgegroeid met de boeken of films zal zich er bij het terugkijken niet voor moeten schamen. Schrijfster J.K. Rowling werd miljonair dankzij een verhaal dat niet eens zo origineel is en de verfilmingen hebben zo hun fouten - chaotisch, hol, nodeloos lang, barslechte kindacteurs - maar kom, de vorige film heeft ons zo weten mee te slepen dat we toch een heel klein beetje fan zijn. The Deathly Hallows Part 2 liet zich dan ook met genoegen bekijken. 

In deze waardige afsluiter zitten als vanouds weer enkele spectaculaire scènes die energieke cinema opleveren. Zo is het smullen van de scène waarin Harry en zijn vrienden zich pretparkgewijs een weg banen doorheen Goudgrijp en vervolgens listig een draak weten te verschalken. Indiana Jones, Lord of the Rings en Mission: Impossible in één! In wie Ron precies verkleed was, bleef een raadsel.

Wat daarna volgt, zorgt slechts hier en daar voor dezelfde opwinding. Het grote treffen tussen Harry en Voldemort, waarbij Hogwarts zowat tot puin gereduceerd wordt en vele goede en slechte personages sneuvelen, is meeslepend, maar wordt ook nodeloos gerokken. Productioneel gezien is dit allemaal best mooi uitgevoerd - de special effects zijn top - , maar de figuranten zie je toch allemaal iets te nadrukkelijk verward rondlopen en veel personages gaan volledig verloren in de chaos. Klasse-acteurs mogen één voor één hun zinnetje brengen en zijn vervolgens nergens meer te zien. Evanna Lynch (Luna Lovegood) irriteert in die mate dat we haar graag apart vermelden.

Wie al die jaren heeft meegeleefd met de figuren, krijgt dus geen bevredigend afscheid van vele karakters. Een iets doordachtere narratieve opbouw had dit kunnen vermijden en had misschien de diepgang en emotie van de vorige film kunnen opleveren. De kus tussen Ron en Hermelien zie je bv. ongedaan aan. Het is uiteindelijk enkel nog de verrassende onthulling van professor Sneep die voor opgetrokken wenkbrauwen zorgt. Verder bekijk je dit sterk staaltje Hollywoodmagie geboeid, maar van een jubelend hartje is geen sprake meer. Het is groots, het is wervelend, het is cinema, maar we hadden misschien toch net iets meer verwacht. Zelfs de epiloog voelt obligaat en ongeïnspireerd aan. Dit slotstuk overtreft zijn voorgangers dus niet, maar moet er al bij al ook nauwelijks voor onderdoen. De 3D-versie is overigens best te pruimen.