The Family Stone

Genre: Romantische komedie | Duur: 1u42 | 2005 | Release: 4 Januari 2006 | Land: | Regie: Thomas Bezucha | Cast: Claire Danes, Diane Keaton, Dermot Mulroney, Sarah Jessica Parker, Rachel McAdams, Luke Wilson, Craig T. Nelson

Kerstmis nadert en de Stones, een hecht en ruimdenkend gezin, maken zich op voor de thuiskomst van oudste zoon Everett en diens toekomstige bruid Meredith. Die valt met haar strak Gucci-pakje al snel uit de toon tussen de slobbertruien en trainingsbroeken die de familie Stone zo typeert. Komt daarbij dat ze een onuitstaanbaar nerveus karakter heeft, meer om haar carrière geeft dan om haar leven en allesbehalve de juiste vrouw lijkt voor Everett. Het zit er dan ook al snel bovenarms op tussen de Stones en Meredith, die daarop de hulp inroept van haar zus Julie. Dat dat alleen maar voor meer opschudding zal zorgen is een van die ongeschreven wetten van de kerstkomedie en The Family Stone vormt daarop geen uitzondering.

In het begin durft de film wel eens irriteren. Gedurende het eerste half uur toont zowat elk personage zich van zijn of haar slechtste kant. Meredith schraapt haar keel vaker dan ze praat; tiener des huizes Amy (Rachel McAdams veegt de vloer aan met haar ander bitchy personage Regina uit Mean Girls) wilden wij het liefst van al een oog uitplukken en zelfs moeder Sybil (Diane Keaton herhaalt zichzelf) scherp de messen. Tussen al die vijandigheid is Craig T. Nelson, die de rol van vader Kelly voor zijn rekening neemt, een welgekomen baken van rust. Zijn ingetogen vertolking volstaat jammer genoeg niet om de eerste 35 minuten van The Family Stone te redden van een opeenstapeling van slechte mopjes, povere montage en rotpersonages.

Net op het moment dat de film een verloren zaak lijkt te worden, komt de redding er toch: van een kerstboodschap gesproken. Messias van dienst is Claire Danes, die er zelden zo ravissant uitzag. Haar personage Julie is een stijlvolle dame met een aanstekelijk gevoel voor humor en brengt daarmee wat de film het meest nodig had: ademruimte. Plotseling wordt dit leuk om volgen én krijgt het hele verhaal een zekere diepgang. Ineens wordt er gemeend hard op de tafel geslagen, vloeien er tranen bij het personage waarvan je dat het minst verwacht en leren we het verhaal achter de vijandigheden kennen. Het laatste uur van de film sluipt over een dubbele bodem waar pijn, woede en verdriet hand in hand gaan met de af en toe geslaagde humor.

Uiteindelijk ontpopt The Family Stone zich zo tot heel wat meer dan een doorsnee kerstkomedie. De vergelijking met Love Actually, de kersthit van enkele jaren terug, ligt voor de hand, maar regisseur Thomas Bezucha klopt Richard Curtis moeiteloos met zijn tweede langspeler. Kijk het eerste half uur door de vingers en geniet van deze warme, scherpe en heel genietbare kerstkomedie.