Eldorado

De Belgische film liet Cannes dit jaar niet onberoerd. Naast een kleine prijs voor Aanrijding in Moscou, de scenarioprijs voor Le silence de Lorna van de gebroeders Dardenne en heel wat waardering voor Elève libre, kreeg ook Eldorado flink wat applaus. Deze Waalse prent van Bouli Lanners werd in een nevenselectie beloond met maar liefst drie prijzen, waaronder de Prijs van de Internationale Filmkritiek. In al zijn betekenisvolle eenvoud is deze melancholische roadmovie dan ook zeer genietbaar.

Eldorado vangt aan wanneer Yvan, een wat afgeleefde veertiger (vertolkt door Lanners zelf), vaststelt dat er in zijn huis is ingebroken. Meer zelfs, de dief is nog aanwezig. Het blijkt om een ex-junkie te gaan die het niet makkelijk heeft en bij Yvan enig mededogen oproept. Hij toont zich bereid de jongeman, Elie, een lift en wat geld te geven, al is dat misschien maar een druppel op een hete plaat. Zo gaat een rustige, licht komische maar ook wat wrange roadmovie van start die beide protagonisten met de neus op de feiten zal drukken, mocht het leven dat nog niet gedaan hebben. Want hoewel de trip - zoals de regels van de roadmovie dat voorschrijven - de protagonisten aanvankelijk bevrijdt uit een isolerende cocon, blijkt de bestemming toch niet het paradijs uit de titel te zijn.

Lanners bracht ons ook in zijn zwartgallige langspeeldebuut Ultranova al zijn visie op België: een plek waar de natuurlijke schoonheid van het landschap en de inwoners bedolven zijn onder grimmigheid en cynisme. Met Eldorado bevestigt hij dat beeld evenzeer als hij er tegen ingaat. Tegengesteld, net als België zelf, al is het nog maar door onze opsplitsing in deelstaten. Terwijl Lanners de trip doorheen enkele adembenemende landschappen ? je waant je op een ander werelddeel - met veel stijl en met behulp van een prachtige fotografie (de film werd opgeomen in scope) in beeld zet en daarbij enige tederheid en samenhorigheid creëert tussen zijn twee zeer verschillende personages, laat hij ons ook lelijkheid zien. Letterlijk, onder de vorm van afzichtelijk straatmeubilar, thematisch door zijn personages geen uitweg te bieden en ons te laten inzien dat België ook een land van berusting, stoïcisme en koppig individualisme is en blijft, waar de mens selectief blind wil zijn. Zoet en zuur tegelijk.

Eldorado is echter geenszins een mistroostige film is. De tegenstellingen creëren immers enig absurdisme, dat natuurlijk ook typisch Belgisch is. De bizarre (echt bestaande) locatie, gevormd door een verlaten vakantiepark waar Yvan en Elie een nacht in een gammele caravan doorbrengen en de volgende ochtend door een naturist uit de nood worden geholpen, draagt daar in die mate toe bij dat je haast van surrealisme zou spreken.

Hoewel Eldorado van opzet toch een wel heel klassieke roadmovie is, volkomen volgens het boekje tot net voor de afloop, zal de kijker het niet betreuren meegereisd te zijn, al is het uiteindelijk naar nergens. De schitterende soundtrack, vol nostalgische gitaarriffs en met een passend treurende song van An Pierlé, maakt de beleving compleet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de